एकदा कवीला सापडली
विस्मृतीच्या कोनाड्यात, रडवेली
त्याचीच एक कविता, मुक्तछंदातली.

" का गं, रुसलीसशी? " कवी कसनुसा--
 'मी का नाही हो, तिच्यासारखी ? ' मुक्ता मुसमुसली.
" म्हणजे गं कशी?"

' जशी तुमची दुसरी कविता...
ती छंदोबद्धा, वृत्तालंकृता-
तिजकडे आहे शब्दलावण्य,
पायी यमकांची पैंजणं-
उपमा उत्प्रेक्षांचे मोहक आभास,
आणिक अनुप्रासांचे पदन्यास....'

'आणि मी ? अशी ओबडधोबड,
वसने जाडीभरडी माझी,
नाजुकपणा न नावालाही
मजकडे न चाल ना वळण,
एक पाय इकडे माझा,
तर दुसरा तिसरीचकडे...

तुमच्याच जर दोन्ही आम्ही दुहिता,
एव्हढी का भिन्न आमची संहिता?
जन्मदात्याकडेच हा आपपरभाव ?'

कवीनं तिला चुचकारलं,
" अशी लिहायची ठरवून
नाही गं होत कविता,

आरंभी नसतंच ठाऊक,
पूर्णत्त्वाला जाईल का ही--
झालीच, तर होईल केव्हा, कशी ?"

"एका अवचित क्षणी,
अवघं भावविश्व व्यापून
उफाळत आलेला एक भाव-विचार,
प्रतिभेशी होऊन तदाकार,
होतो सृजनाचा शिल्पकार.....

दुथडी भरून वहाणारया प्रतिभेचा ओघ मग झेपावतो,
अभिव्यक्तीच्या ओढीने, 
उपजत निष्क्रियतेच्या, संकोचाच्या
बांधांना ललकारत......"

"जाणिवेच्या किनारयांवर
या प्रतिभास्पर्शामुळे फुटू लागतात शब्दांकुर-
अजाणताच, अनावर."

"तेव्हा मी असतो केवळ ह्या असामान्य घटनेचा,
एक मूक साक्षीदार,
आणि कळतनकळत हा साक्षीदारच मग
बनून जातो माध्यम या कालप्रेरित निर्मितिचं."

" प्रत्येक निर्मितिचं, स्वतःचं असं
एक असतंच जीवघेणं दु:ख,
आणि असतो एक नवजात आनंदही--

एकामुळे दुसरयाला किंमत,
एकामुळे दुसरयाची रंगत ! "

कवी अंमळ थबकला, मुक्तेची आसवं पुसून म्हणाला,

" खरं सांगायचं तर तुम्ही
दोघी माझ्याच अंतरीच्या उर्मी,
डाव्या-उजव्याला नसतं तिथं स्थान !
नवनिर्माणाच्या घटिकेला,
एव्हढं असतं कुठे भान ? "