शिरावरचे ओझे
वाहकास जड
शिरावरती पाप
नकोत्यास गोड

          प्रपंचिचा खोडा
          काढी नित्य बाप
          आंम्ही पोशितो
          नवे नित्य साप

पित्याचाच जन्म
प्रपंचास न ठावे
चौकातिल लांडगे
जगी नित्य व्हावे

          मनी नित्य पैंजरा
          तयाच्याच वाहे
          थोरवी  फुकाची
          कानी गात आहे

सुटे पोट आत
जन नायकांचे
चरी नवे तारुण्य
समाजाचेच साचे

          आजारी ति माता
          काळजी बाप वाहे
          आशा ति आधारे
          दारी डोळे पाहे

जगी जन्म आता

वायाच गेला

पाहता आधारे

जगी तोची मेला

  
           नको रे मना
           व्यर्थ कष्टिच होवू
           टेकी दुसराच कोणि
           आश्रमी स्वस्थ राहू