वाचून
     होतो
झोपलो
     निवांत
वचन
    तुझे
निःसंदिग्ध
     शब्दात
कृष्णपाषाणी
     जणू
रेघ
     अमिट
'अवतरतो
     मी
युगायुगातून
     एकदा
रक्षिण्या
     सज्जना
विनाशिण्या
     खलजना! '

ऐकून
     गर्जना
अमर
     सैतानाची
'हजर
     सदाचाच
मी
     इथं
रक्षिण्या
    खलांना
दडपण्या
     साधूंना! '

दचकलो
     मनात
फुटला
     घाम
हास्य
     त्याचं
गडगडाटी
     बेलगाम

पाठीवर
     माझ्या
मारून
     थाप
दिले
     वचन...
'प्रसन्न
     मी
नको
     डरूस्
मी
     आता
पाठीशी
     तुझ्या! '

-स्वप्न
     माझे
भंगले
     तत्क्षणी
पाठ
     हुळहुळती
मनात
     धाकधूक
भिऊ
     कुणाला,
त्याला
     की
याला ?
.....