१.
(मी) इतका आळशी (आहे) की कधी महत्वाकांक्षा स्पर्शच करत नाही.
जग आपली काळजी वाहायला समर्थ आहे, मी ती घेत नाही.
दहा दिवस पुरतील इतके तांदूळ पोत्यात आहेत,
चुलीजवळ ढीगभर गवर्या पडलेल्या आहेत,
माया आणि ब्रह्माच्या गप्पा का मारायच्या?
भर रात्री छपरावर कोसळणाऱ्या पावसाचा नाद ऐकत
मी मस्त तंगड्या ताणून आरामात पहुडलो आहे.
२.
तारुण्याच्या उंबरठ्यावरच मी शिक्षणाला रामराम ठोकला,
आणि संत होण्याचा ध्यास घेतला.
कठोर वैराग्य पाळत माधुकरी मागत बैराग्यासारखा,
कित्येक वसंत ऋतू उलटले तरी नुसताच इकडे तिकडे भटकलो.
शेवटी घरी परतलो एका अनामिक ओबडधोबड पर्वताखाली स्थिरावण्यासाठी.
आता शांतपणे एका पर्णकुटीत राहतो,
पक्ष्यांच्या चिवचिवाटाचे संगीत ऐकत.
काळे मेघ आहेत माझे सख्खे शेजारी.
खाली एक स्फटिकासारखा झरा वाहतो, जो माझ्या मनाला आणि कायेला ताजेतवाने करतो.
माथ्यावर ताडमाड वाढलेले पाईन आणि ओक आहेत, जे घनदाट छाया आणि आसरा देतात.
दिवसेंदिवस होते वाटचाल मुक्तीकडे, परम मुक्तीकडे....
इथून मुक्काम हलवावा असे मुळीच वाटत नाही.
मूळ काव्य: तायागू र्योकान (१७५८ - १८३१)
मुक्त अनुवाद: हरिभक्त (१९७० -???? )