इंदिरा संताच्या भगिनी कमला फडके, पती ना. मा. संत, चिरंजीव प्रकाश हे सारेच साहित्यिक. ना. मा. संतांशी त्याचा १९३५ मध्ये प्रेमविवाह झाला आणि १९४६ मध्ये ते वारले. प्रेम, पतिवियोगाचे तीव्र दुःख, त्यामुळे आलेले एकाकीपण हे त्यांच्या काव्याचे विषय होते.त्या विषयांची त्यांची अनुभूती इतकी सखोल व व्यापक होती की गंगाधर गाडगीळांना त्या आधुनिक मीराच वाटतात...परंपरेचा त्याग न करता त्यांनी आपल्या कवितांचे वेगळेपण व नावीन्य कायम ठेवले. त्यांनी आधुनिक भावकवितेचा धागा लोकवाङ्मयाच्या परंपरेशी जोडला. त्यांची कविता वरवर साधी वाटते; पण ती उत्कट भावना आणि चिंतन यांमुळे सखोल झाली आहे... त्यांच्या कवितेतील सूचकता आणि अर्थवाहकता प्रत्येक वाचनात वाढतच जाते. रमेश तेंडुलकरांनी म्हटल्याप्रमाणे त्या "दवबिंदूत आभाळ धरावे त्याप्रमाणे निसर्गाच्या असीम भव्य रूपांना कधी लहान गोजिरे रूप देतात, तर कधी एखाद्या लहानशाच दृश्याला नेणिवेतून  डोळ्यांत न मावणाऱ्या आकाराची अपारता प्राप्त करून देतात."

शांता ज. शेळके, प्र. ना. परांजपे, वसंत आबाजी डहाके, नीलिमा गुंडी. कविता: विसाव्या शतकाची. पुणे.उत्कर्ष प्रकाशन, २०००.