नेमस्त 'वेळपाळू' मी, अन तुला उशीर

तुज टाळणे कठीण, कंटाळणे न सोपे ॥

निघतो थकून जेव्हा, येतेस तू समोर

चिडणेसुधा कठीण, अन हासणे न सोपे ॥

मौनात गूढ होतो संवाद, वेळ तेव्हा-

सरणे पुढे कठीण, अन थांबणे न सोपे ॥

देऊन खास जाशी काही तशा क्षणांत

जे लाभणे कठीण, अन मागणे न सोपे ॥

पुन्हा निरोपवेळी ठरते पुढील वेळ

तुज पाळणे कठीण, मी पाळणे न सोपे ॥

नेमस्त 'वेळपाळू' तरिही असा कसा मी?

कळणे कुणा कठीण, अन सांगणे न सोपे ॥