प्रदीपपंतांच्या 'एकटेच आपले....!' या कवितेवर आधारित...
नेहमीच मी विदूषका हसायचे
नेहमीच नाटकास मी फसायचे
रोज रंगवील तो फिरून ती कथा
रोज हासतील लोक, लोपती व्यथा
पापणीत नीर, ते कुणी बघायचे
डाव तो जुनाच... सापडे कुठे नवा?
दाखवून व्यंग चालवायला हवा
पांघरून कातडे उभे रहायचे
शोधसी उगा कशास सोबती खरा
रोज चेहऱ्यावरून लाव चेहरा
कैतवास सत्य मानुनी जगायचे
--अदिती
(२ सप्टेंबर २००८,
भाद्रपद शु. ३ शके १९३०)
