पुरूष ए वेदं
तेजानं तळपणाऱ्या सूर्याच्या
जळजळीत झळांना
आडकाठी न करणारं
लाहीलाही उमदेपणानं साहणारं
अनंत आकाश असतं ॥
सूर्याचा पारा उतरल्यावर
साठविलेली आग शमविण्यासाठी
अंधाराला सोबत घेऊन
चहूबाजूंनी दाटून आलेलं
वैष्णव गगन असतं ॥
गडगडतं, लखलखतं, कडाडतं
सुसाट वाऱ्यासंगं बरसणारं
तगमगत्या जीवांना
थंडाई देणारं मायाळू
शिवंकर आभाळ असतं ॥
सत्वर शांत होणारं
नितळ निळाई लेवून
चंद्राच्या झळाळीनं तेजाळणारं
लुकलुकणाऱ्या चांदण्यांना
अंगाखांद्यावर खेळवणारं
प्रजापिता नभांगण असतं ॥
तेच पुन्हा आकाश होणार असतं
आणि आभाळही होणार असतं ॥
