रस्त्याने चाललेले सगळेच येशू
ज्याचा त्याचा वधस्तंभ
ज्याच्या त्याच्या खांद्यावर
मरणाचा कांटेरी मुकुट
सगळ्यांसाठी
क्वचित तो सुगंधी असेलही
पण कांटे आहेतच
गुलाबासारखे

म्हणून म्हणतो भाऊ
तुझा वधस्तंभ तूच वाहा
माझाच भाऊ थक्लेला
घाम गाळीत खडकावर बसला
वधस्तंभ मानगुटीवर ठेवून
मी त्याला पाणी पाजले
अन म्हंटले, 'येशूच्या आईलाही
असेच वाटले असावे
त्याने तिच्या हातून
पाणी तरी प्यावे'

भावाला वधस्तंभ घेऊन
पुन्हा उभा राहिला
मी म्हंटले. 'चल आपण निदान
सोबत तरी करू एकमेकांची
तेवढाच विसर तरी पडेल
ओझ्याचा
गुडघे फोडतील तेव्हा फोडतील
आत्ता तर नीट चालून घे.

वध्स्तंभापुरते आणि म्रुत्यूपुरतेच
आपले साम्य येशूशी
अन्यथा आपण किडेमकोडे घाणितले

मग दिवस वर आला
भुका लागल्या
शिळी ओली भाकर खाताना
भावाच्या डोळ्याला पाणी आले
कांद्याशिवाय
मी म्हंटले , 'अरे रडून उपयोग नाही
आयुष्य्भर हसलास ,
आतही हास, म्हणजे जाणे सुलभ होईल
परमेश्वराचे नाव घे
मग तो रड्वेला होऊन म्हणाला
नाव घेणे सोपे आहे का?
पिचलेल्या हाडांच्या कळा
दमलेल्या स्नायूंच्या तक्रारी
भुकेच्या किंकाळ्या
ऍकत आयुष्य काढले रे
कस जमणार नाव घेणं ?
मी म्हंटले . 'नाव घेऊ नकोस
मी आहेच की तुझ्याबरोबर 
कोण आधी कोण नंतर
कसे सांगणार ?
आपली आई असती तर
नक्कीच म्हणाली असती
त्याला पाणी तरी द्या रे.
पण  आज ती नाही
आज ती नाही,
आपली वाट पाहात
ती बघ क्षितिजावर उभी आहे.
सर्व बंधनांतून मुक्त होऊन
कशी शांत आहे बघ '

मग न्यायाचा दिवस आला
विशाल खडकावर काळा पोषाख घालून
बसलेला तो
ख्रिश्चनांना येशूसारखा
हिंदूंना भगवंतांसार्खा
मुसलमानांन पॅगंबरांसारखा
दिसणारा तो
प्रत्येकाला सुळावर लटकवीत होता
अन गुडघे फोडीत होता
माघारी न फिरण्यासाठी

एकच किंकाळी फोडून
सगळेच मरत होते
देहांचा ढीग
वधस्तंभांचा ढीग
पण तो मात्र निष्काम कर्मयोग्याप्रमाणे
शंकरासारखा संहार
सातत्याने करीत होता

आमची पाळी आली
भाऊ थरथरत होता
मी त्याला आलिंगून म्हंटले
'जा तू! तुझ्यामागे मी आहेच '.
मग त्या काळ्या माणसाने
सुळावर चढ्वण्यासाठी त्याचे बकोट धरले
भाऊ सुळाच्या नुसत्या स्पर्शानेच
किंकाळी फोडून बाजूला पडला.
गुडघे फुटले, स्तंभ बाजूला पडला

मग माझी पाळी आली
माझे बकोट कधी धरले कळलेच नाही.
सगळेच दिसेनासे झाले
मी कोण, भाऊ कोण?
तो माणूस कोण?
आई कोण?
म्रुत्यूमुळे  सगळेच फरक
क्षणार्धात विरले
नाव न घेता.