जसे जसे जमत गेले, तसे तसे जगत गेलो;

माझ्यातल्या 'मी' ला, मी सोयीस्करपणे विसरून गेलो.

आयुष्यात भेटणाऱ्या माणसांशी, निरगाठी मी बांधितं गेलो;

स्वार्थासाठी कुणाशी, दुश्मनी करणे विसरून गेलो.

आकाशाला कवेत घेण्या, उंच उंच  झेपावीत गेलो;

पण त्या आधी पंखाच ,बळ मोजणं विसरून गेलो.

आयुष्यभर सांभाळली मी, पावलांखालची जमीन;

इतरांसाठी आयुष्य उधळताना , बाकी ठेवणे विसरून गेलो.

वेलीवरचे फुल सुगंधी, वेडावायचे मला नेहमी;

प्रौढत्वाचा बुरखा पांघरून; मी बालपण हरवून गेलो.

मला जमेल तसा मी, परमार्थ साधत गेलो;

पण संसाराची बंधन; तोडायची हेच विसरून गेलो;

आयुष्याच्या शेवटावर, जगण्याची आशा ठेवितं गेलो;

पण खरं सांगायचं तर आता, मी श्वास घेणंच विसरून गेलो.