पहाटे ९ वाजता मोबू किणकिणला. ब्लँकेटमधून हात बाहेर काढून मी तो घेऊन कानाशी लावला आणि कशीबशी 'ह्म' म्हणाले. पलिकडून आईचा आवाज,"उठलीस का?"
"उंह्म"
"अगं किती वाजले पाहिलंयंस का? ऑफीसला जायचं नाही का आज? ऊठ लवकर."
"ह्म"
"घसा ठीक झालेला दिसत नाही आहे अजून.."
घाव वर्मी लागला.. बसलेल्या घशाला निकराचा लढा द्यायला लावून मी विचित्र आवाजात,"हो. खूप दुखतो आहे घसा आज. काही बोलताही येत नाही आहे आणि गिळताही येत नाही आहे गं." इतकं बोलून घशाचा अंत पाहिला गेला असल्याने त्याने आवाज पाऽऽरच गळाठवून टाकला माझा.
आईला इतका आनंद झाला हे ऐकून की बस्स. माझा आवाज बंद म्हणजे कधी नव्हे ते तिला बोलायची संधी मिळणार होती ना ! शप्पथ.. अख्खी ५ मिनिटं ती बोलत होती आणि मध्ये काहीही न बोलता ( !!!!!!! ) मी ऐकत होते. किती दारूण प्रसंग गुदरला होता माझ्यावर !

माझ्या साखरझोपेचं खोबरं झालं होतं. उठणं प्राप्त होतं. नोटीस पिरियडमध्ये सिक लिव्ह पण टाकता येणार नाही त्यामुळे हापिसाला जाणे जरूरीच. उठून ब्लँकेटची घडी करून ब्रश करून येत नाही तोवर दादाचा फोन ! आता हा आणिक डोस देणार ! 
"गरम पाण्याच्या गुळण्या कर. गरम पाणी मिळेल ना आत्ता?"
"उंह्म.."  हॉस्टेलमध्ये गरम पाणी येण्याची वेळ ठरलेली आहे. घरच्यासारखं थोडीच आहे इथे, माझे नखरे संभाळले जायला.
"लवकर उठायला काय होतं तुला?.." झाऽऽऽली सुरूवात ! कुठल्याशा गोळ्यांची नावं सांगून एक सकाळी.. दुसरी संध्याकाळी वगैरे सांगून त्याने रागावून फोन ठेवला. त्याला मी इतकं बोलू दिलं म्हणून आनंद झाला होता त्याला हे साफ कळत होतं मला. माझा घसा ठीक असायला हवा होता, मीही उत्तर दिलं असतं त्याला की का होत नाही लवकर उठायला ते.. तापले होते रात्री मग कुठून उठणार लवकर? पण हाय रे मेरी फूटी किस्मत मेरे घसेनेही मुझे दगा दे दिया !

'थंड पाणी नको' असं माझा घसा त्याचा घसा फाडून ओरडत असूनही थंड पाण्याच्या शॉवरखाली रेडिओच्या बॅकग्राउंड म्युझिकमध्ये झकासपैकी आंघोळ आटोपून तयारी करून हापिसला येऊन बसले. घसा आणखीनच जास्त रुसला होता त्याचं ऐकलं नव्हतं म्हणून. एकेक सहकारी यायला सुरूवात झाली.
"वणक्कम् नमस्कारम् वैदे.."
नेहमी या प्रकारच्या रघुच्या सदिच्छेला मी एकदम सुहास्य वदनाने,"वणक्कम रघु, आय विल गेट काफी फॉर यू अल्सो.." असं म्हणून दोन कप कॉफी आणून दोघं जणं चिअर्स करून गप्पा मारत प्यायला सुरूवात करायचो. आज माझ्या नरड्यातून आवाजच निघाला नाही. मी केवळ त्याच्याकडे हसून बघितलं आणि 'वणक्कम रघु' असं उच्चारायला जसं तोंड हलवावं लागतं तसं हलवलं फक्त. तसे शब्द बाहेर काढायला घशाला ताण मात्र दिला नाही. रघुला हा प्रकार नविन ! वेदश्री आणि गप्प !!! हे गणितच त्याला जरा आक्रित. माझ्या गपगारपणावर दिलखुलास हसत तोही मला खाणाखुणांनी आणि नुसतेच तोंड हलवून 'घसा ठीक नाही झाला का अजून?' असं विचारायला लागला. घशाचा आणखीन अंत बघून मी त्याच्यावर ओरडले,"रघु, प्लीऽऽऽज टॉऽऽक.. "
यावर तर तो आणखीनच हसायला लागला.
"चिंता मत करो. आज मैंऽऽ तुमकेलिए गरमागरम काफी लेके आता हुं।"
:-(

एकेक जण यायला सुरूवात झाली तसं कुठली धमाल गुड न्यूज सांगावी तशा थाटात रघु सर्वांना सांगत होता, "टुडे देअर विल बी कूल सायलेन्स इन आवर एरिआ.. वेदा वोंट बी टाकींग टुडे.."
"ओऽऽऽह.. इज इट?","रिअली?","झकास..","थँक गॉड..", "कूल मॅन..","विक्स की गोऽऽलीऽ लोऽऽ खिचखिच दूर करो.." वगैरे वगैरे काय काय ड्वायलाक ऐकायला मिळत होते आणि मी यावरही गप्प !!! मी माझा राग केवळ चेहऱ्यावरील भावांनी प्रकट करू शकत होते. नेहमीप्रमाणे चिडून,"जा मी आता बोलणारच नाही तुमच्याशी.." असंही बोलू शकत नव्हते त्यांना. छे ! छे ! छे ! काय हे घोर कलियुग आलं आहे रे रामा ! 

सगळेजणं आता दिवसभर छळणार मला. :,( पण मीही काही कमी खमकी नाहीये..

क्रमशः :D