" बाकी काही म्हणा, विजू आल्यापासून काकु फ्रेश दिसत आहे, नाही का माधुरी ? " नंदुभाऊंनी म्हटले.
" मग काय ? एकुलता एक लेक आहे तो. तसही श्रुती गेल्यापासून काकुंना करमत नव्हतं" वहीनी म्हणाल्या.
" खर आहे ग तुज. लळा लावला पोरिनं ८ दिवसात. फारच गोड पोरगी आहे" आई एकदम तिच्या आठवणींनी भावुक झाली होती.
"पण ही श्रुती आहे तरी कोण ? " माझ्या तोंडून अचानक निघून गेलं.
"घ्या. म्हणजे आता तुला हे ही आठवत नाही ? " बाबा म्हणाले.
"अरे ती तुझी मैत्रीण आहे न ? " आईने घाबरून विचारलं.
"मला नाही माहित. " मला काय बोलाव ते सुचलच नाही.
"म्हणजे तुला हे म्हणायचं आहे की तु तिला ओळखत नाही ? " नंदुभाऊ वकिलासारखे विचारू लागले.
"मी खरच तिला नाही ओळखत "
"मग ती इथे कशी आली? आणि तिला तर तुझ्याबद्दल सगळच माहिती होतं, अगदी नाटकं, क्विझ, इलेक्क्षन, सगळं काही. तुला आठवत नसेल कदाचित" आई म्हणाली.
"नाही ग आई, मी खरच ओळखत नाही तिला. मी माझ्या सगळ्या डायऱ्या बघितल्या, माझ्या मित्रांनासुद्धा विचारलं. " माझा आवाज रडवेला झाला होता.
आता मात्र आई-बाबा घाबरले. माझी मैत्रीण म्हणून आलेली मुलगी होती तरी कोण ? त्यांनी १५-२० मिनिटं वेगवेगळे प्रश्न विचारून मला भंडावून सोडलं. त्यांचा माझ्या बोलण्यावर विश्वासच बसत नव्हता.
"आता मी काय करू म्हणजे तुमचा विश्वास बसेल? " मी शेवटी चिडून म्हणालो.
"फोन कर" वहिनी म्हणाल्या.
"फोन ? कुणाला ? "
"श्रुतीला. "
"आणि काय बोलु? "
"तू फोन तर कर, कदाचित तिच्याशी बोलल्यावर आठवेल तुला. "
मला हे पटलं. मी फोन लावला.
"नमस्कार, जोगळेकर बोलतोय" तिकडून एक जाडाभरडा आवाज आला.
"नमस्कार. मी विजय देशमुख बोलतोय, घाटंजीवरुन. श्रुती आहे का ? "
"एक मिनिट हं विजयराव" मला त्यांनी विजय'राव' म्हटलं याचं आश्चर्य वाटलं. माझा आवाज चाळीशीचा वाटला की काय ?
"हॅलो" पलिकडून एक नाजुक आवाज आला.
"हॅलो श्रुती मी विजय बोलतोय, घाटंजीहुन" मी कसाबसा बोललो.
"अय्या तुम्ही ! तुम्ही कधी आलात ? " आता आश्चर्यचकीत होण्याची माझी पाळी होती.
"झाले २ दिवस"
"२ दिवस आणि आत्ता फोन करत आहे? " काय चालयय हे, हि पोरगी अशी काय बोलतेय, मी अजुनच गोंधळात पडलो.
"नाही म्हणजे तुझा नंबर बाबांजवळ होता आणि बाबा बाहेरगावी गेले होते म्हणुन.... "
"अस्सं, ठीक आहे"
"श्रुती, मला तुझ्याशी थोडं बोलायचं होतं" मी मुळ मुद्द्यावर आलो.
"मलाही तुमच्याशी खुप बोलायच आहे पण मला आत्ता निघायला हवं. शरयुचा वाढदिवस आहे ना आज, म्हणून ती सगळ्यांना पिक्चरला नेतेय. सगळ्याजणी माझ्यासाठी थांबल्या आहे, मी जाउ? "
ही पोरगी इतकी लाडीक का बोलत आहे, आणि शरयू कोण, आणि मला जाउ म्हणून का विचारते आहे ? ही तर अशी बोलत आहे जसं काही माझं हिच्याशी लग्न ठरलं आहे. ओह माय गॉड, आई-बाबांनी मला न विचारता माझं लग्न तर नाही ना ठरवल? मी त्यांच्याकडे पाहिलं पण तसं काहिच मला जाणवलं नाही.
"आपण उद्या बोललो तर चालेल न ? " तिने पुन्हा विचारले.
"ठीक आहे, उद्या बोलु" असं म्हणून मी फोन ठेवला. 'पिक्चरला गेली, उद्या बोलेल' मी सर्वांना सांगितले.