तीही रात्र अशीच गेली. मात्र दुसऱ्या दिवशी मैथिलिने सकाळी सकाळीच त्रास देणे सुरू केले. जशी मांजर बिछान्यात घेउन घुसघुस करते तशी तिही घुसली आणि माझी झोप उडवली.
"लौकर ब्रश कर, आज मी तुला उटणं लावून तुला गोरगोरं करणार आहे" तीची ऑर्डर सुटली. पुढचा तास दिड तास तिच्या मस्तीतच गेला. पण मी तयार झालो तेंव्हा मला चांगलीच भुक लागली होती. किचनमध्ये बघितल तर काय....
आज वसुबारस. दरवर्षी वसुबारसला आई पांढऱ्या ज्वारीची भाकरी आणि वांगे-बटाट्याची रस्स्याची भाजी बनवते. माझ्या तोंडाला पाणी सुटलं. व्वा ! मी लगेच पानं घ्यायला सुरुवात केली. आई मला जेवायला वाढणार इतक्यात बाहेरून मैथिली ओरडतच आली.
"आज्जी, श्रुतीताई आली"
"श्रुती? " आईने आश्चर्याने विचारले.
"हो, श्रुतीताई आली' तिने पुन्हा एकदा धापा टाकत म्हटले. मी किचनमधुनच वाकून पाहिले. मधल्या दाराच्या पडद्यामुळे मला फक्त लॅवेंडर रंगाचा पंजाबी सुट दिसला. मी मधल्या खोलीत जाउन कपडे बदलले, केस नीट केले. भलेही मी ओळखत नसलो, तरी माझी मैत्रीण होती ती.
मी पाणी घेउन गेलो. बाहेर २२-२३ ची एक तरुणी आणि एक मध्यमवयीन गृहस्थ होते. ते म्हणाले,
"नमस्कार, मी अरुण जोगळेकर, आणि श्रुतीला तुम्ही ओळखताच. "
मी श्रुतीकडे बघितले, पण तिचा चेहरा ओळखीचा वाटत नव्हता. मलाच अवघडल्यासारखं झालं.
तितक्यात मैथिलीने नंदुभाऊंना आवाज दिला,
"मांडे सर तुम्हाला माझे आबा बोलवत आहे" ते ऐकून श्रुती एकदम गोड हसली. मला आईचं 'गोड मुलगी' हे विषेशण पटलं.
बाबांनी नंदुभाऊंची ओळख करून दिली, "तसे हे आमचे शेजारी पण आमच्यासाठी आमचा मोठा मुलगा".
"हो श्रुतीने सांगितलं मला".
" काय रे आता तरी ओळखलं की नाही."
"आय ऍम सॉरी पण मला... आय मीन मी... " मला काय बोलाव तेच सुचल नाही.
"नाही, तुम्ही मला ओळखत नाही, पण मी तुम्हाला ओळखते. " श्रुती म्हणाली. माझी स्मरणशक्ती चांगली असल्याबद्दल मला थोडं बरं वाटलं. पण बाबा नंदुभाऊ आणि मधल्या खोलिच्या दरवाजात्यात उभी असलेली आई, सगळेच चकीत झाले.
"तू मला ओळखते ? कसं काय? " मी विचारलं.
"मी स्वप्नाची, तुमच्या जुनिअरची मैत्रीण आहे."
स्वप्ना माझी जुनिअर असली तरी माझी बेस्ट फ्रेंड होती. रोज कोणत्या ना कोणत्या कारणाने आमचे वाद व्हायचे. खरं तर ती मुद्दाम वाद घालायची. म्हणायची "सर, तुमच्याशी वाद घातला की तुम्ही अजून ती गोष्ट पटवून देता, त्यामुळे मला आणखी काही नवीन गोष्टी कळतात." एम. एस्सी. नंतरही २ वर्ष मी तिथेच नोकरी केली, त्यामुळे ३ वर्षात आमची मैत्री अधिकच घट्ट झाली. माझ्या डोळ्यासमोरून ती ३ वर्ष सरकली.
"ती रोज मला तुमच्याविषयी सांगायची. तीच्या गप्पांमध्ये तुमचाच जास्त समावेश असायचा. पण मागच्या वर्षी तीच लग्न झालं आणि तुमच्याबद्दल माहीती मिळणंही बंद झालं. " श्रुती म्हणाली.
"स्वप्नाच्या लग्नानंतर श्रुतीच्या लग्नाचा विचार आमच्या मनात आला. तसे १-२ स्थळं होते पण श्रुतीनच नाही म्हटलं. जेंव्हा तीला आम्ही खोदून खोदून विचारल तेंव्हा आम्हाला तुमच्याबद्दल कळलं. तुमच्याबद्दल ऐकून तीला तुम्ही आवडायला लागले होते" जोगळेकर साहेबांनी पुढची माहीती पुरवली.
"मग तुम्ही सरळ 'प्रपोजल' का नाही पाठवलं? " बाबांनी माझ्या मनातला प्रश्न विचारला.
"विजयरावांना एम. एस्सी. फिजिक्सच झालेली मुलगी हवी होती, त्यामुळे आमचा नाईलाज झाला. "
मी लग्न करेन तर एम. एस्सी. फिजिक्स झालेल्या मुलीशीच करेन हे माझं एम. एस्सी. ला असतांनाच मत होतं. त्यावेळी तशी बरिच विचित्र मतं होती माझी, पण वयानुसार ती बदलत गेली होती. दुर्दैवाने हे स्वप्नाला आणि पर्यायाने श्रुतीला माहिती नव्हतं.
" श्रुतीपुढे एकच पर्याय होता तो म्हणजे तुमचे दोघांचे मन जिंकण्याचा. त्यामुळे ती एम. फील. च्या निमित्याने इथे आली आणि तुमच्यासोबत राहिली. आम्ही तिला ३-४ दिवसच म्हटल होत, पण तुम्ही आग्रहाने तिला १० दिवस ठेवून घेतलं. "
प्रेमापोटी तिने केलेले धाडस कौतुकास्पदच होतं.
"मग नंदु, काय करायचं ?" बाबांनी विचारलं
"मला असं वाटते.... " नंदुभाऊंनी उगाच लांब स्वर लावला, माझ्या हृदयाची धडधड वाढली.
" आपण आधी जेवणं उरकून घेउ... " हे ऐकून मी नि:श्वास सोडला.
मी आणि वहिनींनी भराभर पानं घेतले. मी श्रुतीच्या विरुद्ध बाजुला बसलो होतो. मध्येच तिचं लक्ष नाही असं बघून मी तिच्याकडे पाहिलं. तशी नाकी डोळी निटस असली तरी ती स्मार्ट होती. लॅवेंडर रंगाच्या ड्रेसमध्ये ती छान दिसत होती. लांब मोकळे सोडलेले केस, गहू वर्ण, गोल चेहरा, धनुष्याकृती भुवया, लहान मुलांसारखे गोबरे गाल, चाफेकळी नाक आणि गुलाबी ओठ, ज्यांना लिपस्टिकचा कधी स्पर्शही झाला नसावा.
"व्वा !" माझ्या तोंडून उद्गार निघून गेला तशी श्रुती माझ्याकडे संशयाने बघू लागली.
"भाकरीमुळे मजा आली, नाही का नंदुभाऊ" मी सावरत म्हणालो. तसा वातावरणात आलेला ताण कमी झाला. मग जेवणासोबत गप्पाही सुरू झाल्या.
जेवणानंतर जोगळेकर साहेब आणि बाबा त्यांच्या स्वस्ताईच्या जमान्यात रंगले तर मी बाहेरच्या बगिच्यात बसून श्रुतीला माझ्या मनातले प्रश्न विचारून घेतले. ती ही छान मोकळी बोलली.
आवराआवर झाली आणि पुन्हा बैठक बसली. जोगळेकर साहेब म्हणाले,
"विजयराव, माझ्या मुलीमुळे तुम्हाला जो मनस्ताप झाला त्यासाठी आधी मी तुमची माफी मागतो. "
"नाही नाही... अहो हे काय करत आहे तुम्ही... " मी एकदम अवघडलो.
"काय काका, काय ठरवायचं? " नंदुभाऊंनी मुद्द्याला हात घातला.
"आपण काय बोलणार? पसंती त्याला द्यायची आहे, शेवटी संसार त्याला करायचा आहे. " बाबानी जबाबदारी माझ्यावर ढकलली.
"हो, नंतर त्यानी म्हणू नये की आम्ही बायको गळ्यात बांधली" आईनेही चेंडु माझ्या कोर्टात ढकलला.
"काय विजू, तुझं काय म्हणणं आहे? " वहिनींनी सरळच विचारले.
जसं श्रुतीला माझ्याबद्दल ऐकून ऐकून प्रेम वाटायला लागलं होतं तसच मलाही तिच्याबद्दल 'काहीतरी' वाटू लागलं होतं हे खरं. उगाच का मी रात्री जागून विचार करत होतो ?
आता मला चांगली नोकरीही होती. लग्नाचा विचारही होता, फक्त प्रश्न होता ते माझ्या आईच माझ्या बायकोशी पटेल की नाही. पण आता तोही प्रश्न मिटला होता.
"मला श्रुती पसंत आहे" मी म्हणालो, तशी श्रुती लाजली आणि सगळ्यांना हायसं वाटलं. जोगळेकरांनी डोळे पुसले. तितक्यात मैथिली घरात घुसली.
"श्रुतीताई, श्रुतीताई, माझ्याशी खेळ ना ग "
नंदुभाऊंनी तिला प्रेमाने जवळ घेत म्हटलं, "अबे आता ती श्रुतीताई नाही राहिली काही, ती आता तुझी काकू होणार आहे"
"मग काकू झाल्यावर तु माझ्याशी खेळनार नाही का ? "
तिच्या या निरागस प्रश्नावर सगळेच हसू लागले.
(समाप्त)