दिवसाने मिटले पंख
रात्रीच्या गर्द मिठीत
निद्रेचे डोळे उघडे
स्वप्नांचे थेंब दिठीत
नयनांत उतरुनी चंद्र
पापणीत माझ्या झुरतो
वीणेचा सूर दिवाणा
तारेस छेडूनी विरतो
विरहाच्या शय्येवरती
काळोख बदलतो कूस
प्रहरांच्या पाठीवरती
अश्रुंचे मुके नि:श्वास
तो नभी धुक्याचा धागा
मेघांचे शेले विणतो
ताऱ्यांच्या मागावरती
तेजाचे दोहे म्हणतो
ही पहाट फेडत जाते
तुझिया प्रीतीचे देणे
पूर्वेच्या वेशीवरती
किरणांचे धाडूनी मेणे
मग सरते रात्र विराणी
सूर्याच्या चुकवित नजरा
सोबतीस सोडून जाते
हा आठवणींचा गजरा !
- अमोल
