माझ्या छोट्याश्या कौलारू घराच्या एका कोपर्यात
धुनीवर टांगलेला आरसा तेजाळला आहे.
नितळ आणि रिक्त आरशात
तळ्यातल्या तरंगांचे प्रतिबिंब उमटते आहे.
---
माझ्या पादुका दरवाजाजवळच्या कोनाड्यात
धीरोदात्तपणे प्रतीक्षा करत आहेत.
हे घर जिथे मी सारे जीवन व्यतीत केले.
जिथे काही क्षणांपुर्वीच प्रखर सूर्यप्रकाशात
सचेतन मी भलत्याच खोड्या काढत खळखळून हसायचो.
---
आज इथे संतजन लोटले आहेत.
एकतारी छेडत निर्गुणी भजने गात आहेत.
त्यांचा आनंद... त्यांचे हास्य पहाटेच्या शीतल वार्याच्या झुळूकेवर स्वर होऊन
माझ्या रिकाम्या खोल्यांमधून गुंजते आहे.
---
जिथे काल मी अत्यवस्थ, मरणासन्न पहुडलो होतो ...
कुणीतरी धूपदाणीतला धूप प्रज्वलित केला.
तसे काहीच बदललेले नाही
फक्त यापुढे हे 'माझे घर' नाही.
---
धूप मंदगतीने जळतो आहे.
आणि उजाडणाऱ्या प्रत्येक दिवसाबरोबर
आज न उद्या माझ्या आठवणी पुरत्या विस्मृतीत जातील.
धुनीवर टांगलेला आरसा पुन्हा तेजाने न्हाऊन निघेल
पुन्हा एकदा नितळ आणि रिक्त आरशात
तळ्यातल्या तरंगांचे प्रतिबिंब उमटेल .....
तळ्यातल्या तरंगांचे प्रतिबिंब उमटेल.....
(स्वामी आनंद मिलारेपा यांच्या काव्याचा भावानुवाद)