दालनामागून दालने ओलांडीत संतराम दासीच्या मागे निघाले. मध्ये मध्ये येणारे हुजरे, रक्षक आणि इतर दरबारी त्यांना लवून अभिवादन करीत होते.  त्यांची तेजः पुंज चर्या पाहून पाहणाऱ्यांना  आपण कुणातरी विशेष  साधूच्या दर्शनाने पावन होत आहोत असे वाटत होते.  लवकरच देवींचा कक्ष आला. दासी तिला सांगितल्याबरहुकूम परत फिरली. कक्षाचे प्रवेशद्वार अर्धवट उघडेच होते. उघड्या प्रवेशद्वाराच्या आरशात पडलेल्या  प्रतिबिंबात  देवींना संतरामांचे पूर्णाकृती दर्शन झाले. दरबारात सहज म्हणून पाहिलेल्या संतरामांची देहयष्टी  त्यांना जरा जास्तच आकर्षक वाटू लागली.  त्या  तन्मय होऊन पाहत राहिल्या. भानावर आल्यावर  मोकळा सोडलेला भरदार केशसंभार खांद्यावरून पुढे आणीत कुरवाळीत त्या  प्रतिबिंबाकडे पाहत होत्या. मग उत्तरीय वस्त्र बाजूस सारून त्यांनी काचोळी सोडली . अर्धवट सुटलेल्या  काचोळीतून  प्रौढ वयातही घाटदार दिसणारे त्यांचे उरोज  उसळी मारून बाहेर आले.  .  ........ संतरामांनी अशा दर्शनाची अपेक्षा केली नव्हती. त्यामुळे तेही पाहत राहिले. कामिनीदेवींच्या हे लक्षात आलं. किंबहुना असा प्रसंग त्यांनी स्वतःहून निर्माण केला होता. पण संतरामांना याची कशी कल्पना येणार ? असे स्त्रीदेहाचे दर्शन त्यांना तरी  आजपर्यंत कधी घडले नव्हते. देवींचा भुलवण्याचा पहिला प्रयत्न तर यशस्वी झाला होता. नकळत जाणीव झाल्याचे  दाखवीत स्त्रीसुलभ लज्जा स्वतःच्या चर्येवर आणीत अधिकच   लाजून  स्वतःला सावरीत म्हणाल्या, " महाराजांनी प्रवेश केल्यास आम्हाला उपकृत  झाल्यासारखं वाटेल. दासीसुद्धा  कधी कधी प्रवेशद्वार उघडे ठेवण्याचा प्रमाद करतात . त्याबद्दल क्षमा असावी.  "    असे म्हणून घाईघाईने त्यांनी अंगावरील उत्तरीय वस्त्राने वक्षांना झाकून घेतले. पण काचोळी मात्र बांधली नाही......... मोठ्या दिवाणखान्यात संतराम प्रवेश करते झाले. मंदपणे जळणाऱ्या समयांच्या प्रकाशात आतलं वातावरण थोडं धूसर आणि गूढ झालं होतं.   त्यांना दर्शवलेल्या आसनावर ते विराजमान झाले. त्यांना कल्पनाही नव्हती की त्यांना सोडून गेलेली दासी फलाहाराची तबकं आणि  सुगंधी दुधाचा सुवर्ण पेला  घेऊन कधी त्यांच्या मागे येऊन  उभी राहिली.   आत आल्यावर त्यांची दृष्टी मात्र लज्जेने सभोवार भिरभिरू लागली. त्यांची मानसिक उलाघाल लक्षात घेऊन आणि  अपेक्षित परिणाम साधल्याच्या आनंदात   देवींनी प्रवेशद्वाराशी लगेचच आलेल्या सुलक्षणा दासीला मंजूळ आवाजात आत येण्यास फर्मावले. सुलक्षणेने संतरामांच्या जवळच असलेल्या नक्षीदार  चंदनी मेजावर तबकं ठेवली आणि मागे मागे जात ती दिवाणखान्यातून जाऊ लागली. ती अंमळ थांबली.  तशी देवींनी  तिला  आपल्या मृदू  आवाजात  रागे भरली. " सुलक्षा (त्या तिला सुलक्षा म्हणत) दरबारी रीतीरिवाजांची आजच कशी विस्मृती झाली तुला?  आता कशाची वाट पाहत आहेस? नीघ कशी ती  " ........ती गेली. ....प्रवेशद्वार लागल्यावर कामिनीदेवींनी पुन्हा एकवार संतरामांना आपल्या मधाळ आवाजात म्हंटले, " महाराज अशा भेटीगाठी तर आता होतच राहणार आहेत......... "