सुरवंटी मन अजून चरते
आयुष्याच्या जुनाट पानीं -
थोड्या हिरव्या, बऱ्याच पिवळ्या.
सांगत बसते कानोकानीं
गोष्टी रंजक फुलपंखांच्या -
लांबलचक पण साऱ्या खोट्या!
मन लंगडते पुन्हा फुलवुनी
फुशारकीचा मोरपिसारा -
थोडा रंगित , बराच विटका.
दाबत कंठी घुसमटणारा
रितेपणाचा दिगंत टाहो -
अस्तित्वाचा जिवंत चटका!
अंधारातिल रातकिडा मन
आधाराला गाई गाणे -
थोडे उत्कट, बरेच भेकड.
स्वतःचसाठी हे किरकिरणे
उघडझापही केविलवाणी -
प्रकाशण्याची वेडी धडपड!
