रात्री जे घडले त्याची दिवसाला वार्ता नसते
पण पान बिचारे का हे दवबिंदू मोजत बसते?
वरवर आताशा मीही खुश असल्याचे दाखवतो
अन समजुतदारपणाने मग तीही खोटे हसते
ती समोर असते तेव्हा आकाश निरभ्रच असते
ती दूर जराशी होते अन हे घनघोर बरसते
ते कसे भेटणे? तो तर -लाटांचा केवळ तांडा!
पण आठवणींची वस्ती ह्या खोल तळाशी वसते!
पलिकडे जायची गंमत इच्छेला कोठे कळते?
मृत्यूच्या उंबरठ्याला ती हद्द समजुनी फसते
- प्रणव सदाशिव काळे 'प्रवासी'
