बऱ्याच दिवसानंतर चित्त यांची गझल मनोगतावर वाचावयास मिळाल्यामुळे आम्हांस वाटले बरे किती काय सांगू ? ती सुंदर गझल वाचून आम्हालाही एके काळी भेटलेले काही चेहरे आठवले.
भेटती लपून फटफटीत चेहरे किती!
सोबतीस आणती सख्यांस फत्तरे किती!
मी अजूनही दूरून चेहऱ्यास पाहतो
लाजल्याशिवाय भेटण्यास चाचरे किती!
प्रश्न हा विचारतात सेल्स गर्ल्स नेहमी
राहतात बायका अशी इथे घरे किती?
झोपड्यांत राहणे ठरेल फायद्यातले
आलिशान बांधतात त्यात टॉवरे किती!
आपले ऋणानुबंध जोडले तरी मला
घडवलेस तू उपास सांग लाजरे किती?
गोड गोड बोललीस, वाटले बरे किती
थाप त्यातली किती नि त्यातले खरे किती?
दार लावुनी उभा तुझ्यासमोर ठाकलो
अन् तुला फिकीर पाहतात सोयरे किती!
बोहल्यावरी चढायच्यात चार कन्यका
मी चढायचे अजून, हाय, उंबरे किती?
गांजतील मैफलीत डास आज, पण उद्या
चारशील त्यांस धूळ, क्षुद्र मच्छरे किती!
खोडसाळ चित्त हे किती दिसात बोलले
लाभले तुला चविष्ट काव्यतोबरे किती!
