पुन्हा पुन्हा पडायचे, उठायचे पुन्हा पुन्हा
पदोपदी दुभंगुनी जुळायचे पुन्हा पुन्हा

कुणी किती करोत घाव, तू नको धरू मनी
हृदय विशाल आपले करायचे पुन्हा पुन्हा

सरेल खिन्न काळ अन् निवेल दुःख प्रीतिचे
फिरून जीवनी वसंत यायचे पुन्हा पुन्हा

स्वतःच शुक्र हो, स्वतःच धृव हो नभांगणी
मळभ मनावरी असेच यायचे पुन्हा पुन्हा

फकीर होउनी हिमालयास चालल्यावरी
घराकडे वळून का बघायचे पुन्हा पुन्हा ?

अगर स्मृतींमुळे नजर अधू न होउ द्यायची
तुझेच तू मनःपटल पुसायचे पुन्हा पुन्हा

रडून घे बसून एकटीच एकदाच तू
जगासमोर, मृण्मयी, हसायचे पुन्हा पुन्हा