एकदा एक न्यायाधीश निवृत्त झाले. त्यांना त्यांचा गाव खूप आवडे. ते गावी आले आणि बंगला बांधून राहू लागले.  एक दिवस ते गावातल्या पोस्ट ऑफिसात गेले. पोस्ट मास्तरांना म्हणाले, " मास्तर, मी आता आपल्या गावात राहायला आलो आहे, जर माझे काही टपाल आल्यास मला ते वेळेवर मिळेल याची काळजी घ्या. "    मास्तर न्यायाधीश महाराजांना ओळखत होते. एवढी मोठी व्यक्ती आपल्या गावात  राहायला आल्याचा त्यांना अभिमान वाटला.  ते उठून उभे राहिले आणि त्यांनी आपल्या कार्यालयातील कर्मचाऱ्यांना त्यांची ओळख करून दिली व  मनापासून म्हणाले, " न्यायाधीश महाराज,  आपण आमच्या गावात राहायला येऊन गावाचा मान वाढवला आहे. आपले टपाल अगदी लगेचच  मिळेल याची मी हमी देतो. आपण काळजी करू नये. "     मग  न्यायाधीश महाराज समाधानाने घरी गेले. .... त्याच गावात बबन नावाचा एक  चलाख आणि चुणचुणित तरूण राहत असे. त्याला थोडेफार इंग्रजी वाचता येत होते. त्यामुळे त्याला पोस्टमनची नोकरी गावातच मिळाली. लवकरच तो कामावर रुजू झाला. पहिल्याच दिवशी पोस्टमास्तर म्हणाले, " हे बघ बबन, तू तसा  हूषार आहेस, तुला इंग्रजीही वाचता येते, त्यामुळे दिलेली पत्रे त्याच दिवशी वाटून होतील याची दक्षता घे. "     बबन स्तुतीने खूश झाला. तो खरोखरीच त्या दिवसाची पत्रे त्याच दिवशी वाटू लागला. त्यामुळे मास्तर खूष असत.