काळाचे अनंत..
आपण देतो त्याला परिमाणं
मोजमापासाठी
संदर्भासाठी..
करतो त्याचे तुकडे
देत लयीचे नाव.
असं करता करता वाटायला लागतं.
की मीच नेतेय त्याला पुढे.
आणि तिथेच तो माझ्यासाठी थांबतो.
म्हणजे तो जातोच पुढे,
पण मी थांबते, अडकते एका तुकड्यात.
मग काळाचे अनेक वेगवेगळे तुकडे
स्वतःचे संदर्भ सोडून
मला भेटायला येतात..
माझ्यावर आदळतात
त्यांना नसतो क्रम, नियम आणि अपवादही.
माझा पूर्ण गोंधळ होतो...
माझा तुकडा कुठला?
आजचा तुकडा कुठला?
what kind of idea am I?
सगळंच मस्त उलटपालटं होतं.
निरर्थकही.
असं माझं वेड विकोपाला जात रहातं....
मला मजा येत जाते,
आता तुम्ही गोंधळू लागता..

नी