"वांग्याची भाजी खाशील ना? " सरळ उत्तर देईल ती आई कसली.
"हो" मी बोलून गेलो. तसही घराबाहेर राहिलं की कोणतीही भाजी सारखीच लागते. ती स्वैपाकघरात शिरली, तसा मी ही तिच्यामागे गेलो आणि डायनिंग टेबलवर बसलो.
"माझी मैत्रीण आली होती म्हणे! " मी पुन्हा मुळपदावर आलो.
"हो. अरे ती अमरावतीची नाही का... " तीला नाव आठवत नव्हतं.
"राणी, मुग्धा, पल्लवी, रोशनी, प्रीती, माधवी, सुधा, स्वाती.... " मी तिच्यासमोर लिस्टच वाचली.
"नाही रे, ह्या सगळ्या माहीती आहे मला. "
"मग कोण? "
"हं, आठवलं... श्रुती... किती गोड नाव आहे नं? "
"गोड... हुं... " मी स्वतःशीच बोललो. कारण ह्या नावाची माझी कोणी मैत्रीण आहे हे मला आठवतच नव्हतं. पण 'श्रुती' माझी कोणी मैत्रीण असू शकते, असही मला मनात वाटलं. कोणाला नाही आवडणार, अश्या नावाची मैत्रीण असायला.
"तिचं आडनाव, पत्ता, फोन, काही...? "
"ती तुला निवडुंगची हिरोईन आठवते... "
"अरे देवा, ही आई म्हणजे नं" मी मनाशी म्हणालो. आईला मध्येच काहीही सुचते.
"तीचा काय संबंध? " मी नाराजीने म्हणालो.
"अरे तिचं आडनाव तेच आहे"
"अच्छा! असं होय. " मी आता मात्र आईचं मनात कौतुक केलं. नशिब की मी 'निवडुंग'चा फॅन होतो. पण ही श्रुती जोगळेकर कोण, हे मला अजून समजलं नव्हतं. पण हे आईला कसं विचारणार?
"ती कशी काय आली होती गं? " मी जसं काही तीला लहानपणीपासून ओळखतो, अश्या थाटात मी विचारलं.
"अरे तीच एम.फिल. का पी.एच.डी.च काहीतरी रीसर्चच काम होतं. मला काय समजते त्यातलं. "
"रीसर्च? " मला आश्चर्य वाटलं.
"हो. तुझ्या कॉलेजच्या लायब्ररीत जाउन अभ्यास करत होती. बाबांनी ओळख करून दिली होती लायब्ररिअनची. "
मला आता आश्चर्य वाटल ते आमच्या कॉलेजचं. तशी आमच्या कॉलेज लायब्ररीत अगदी एम. एस्सी. ला वापरता येतील अशी दर्जेदार पुस्तकं होती. मी स्वतः एम. एस्सी. ला असतांना वापरली होती, पण रिसर्च... कमाल आहे...
"तिने फोन नंबर दिला का ग? " काही क्लू मिळावा म्हणून विचारलं.
"आहे ना, बाबांच्या डायरीत... " भाजीला फोडणी देत ती म्हणाली. मला एकदम ठसका बसला, फोडणीचा नव्हे डायरीचा. कारण बाबा प्रत्येक नवीन डायरी त्यांच्या जुन्यापुराण्या लेदर-बॅगमध्येच ठेवायचे. बारश्यापासून ते तेरवीपर्यंत कोणताही प्रसंग असो, सगळीकडे ती लेदर-बॅग त्यांच्या सोबतच राहणार.
"हुं. डायरीत.... " मी निराशेने म्हणालो. अन मला एकदम आठवलं, एम. एस्सी. ला असतांना डायऱ्या लिहायचो. आता आईने त्या डायऱ्या कुठे ठेवल्या देव जाणे. आईला विचारलं तर म्हणाली, असतील तिथेच.
आमच्याकडे बाबांचे इंग्लिश, संजुताईचे मराठीचे, मंजुचे बायोलॉजी तर माझे फिजिक्सचे असे मिळून दोन-अडिचशे पुस्तकं असतील. नोटस, झेरॉक्स वेगळ्याच! बॉक्सचा दीवाण पुर्ण या पुस्तकांनिच भरला आहे, त्यातच बिचाऱ्या माझ्या डायऱ्या कुठेतरी पडल्या असतील. अर्धा तास शोधाशोध केली तेंव्हा चारही डायऱ्या सापडल्या. त्यावरची धुळ झटकली आणि पहिली डायरी हातात घेतली तर आईची जेवायची सुचना. कसंबसं जेवण उरकलं आणि पहिली डायरी हातात घेतली. मी एम. एस्सी. ला ऍडमिशन घेतली त्यादिवशी भेटलेला मुकेश, स्वाती आणि अजय... दोन-चार पानं झाली नसतील तोच लाईट बंद. काही बोललो तर, आई म्हणाली, झोप आता. आजच आलाय, उद्या वाच आता. "
दातात फसलेला आंब्याच्या कोयीचा केस जोपर्यंत निघत नाही तोपर्यंत मन त्यातच अटकून राहतं तसच माझं झालं होत. मी रात्रभर विचार करत होतो, ही श्रुती जोगळेकर कोण?
(क्रमशः)