भूल पडली सागराची चंद्रवर्खी रातीला
बंधने उधळून सारी ती निघाली भेटीला

चांदण्यांचे माप ओलांडून अलगद उतरली
बावरी नव परिणिता जणु प्रियकराला बिलगली

सावळ्या सखी- साजणांचा नूर होता आगळा
मत्स्यगंधा रात्र झाली, अन धुके चहूबाजुला

यामिनीचा मग रुपेरी साज हलके उतरला
धुंदले आकाश होते, चंद्र होता साक्षीला

शांत झाली गाज परी एक गोड हुरहुर राहिली
विरही निशेची पैंजणे लाटांत त्या रेंगाळली

रात्र सरली, सागराचे गात्र जागत राहिले
अन तटावर शिंपल्यांची फक्त उरली पाऊले

जयश्री अंबासकर