जरी पैलतीरी विसावे जिवाचे

तुला छंद का माणसा पोहण्याचे



मयूरा, पिसारा कधीचा गळाला

तरी का तुला वेध हे पावसाचे



भरू लागल्या खोल जखमा मनाच्या

जरा मीठ चोळा पुन्हा सांन्तवनाचे



सखीच्या मनाचा नसे थांग काही

कसे अर्थ लावू मुक्या स्पंदनांचे



असे वास, रक्ता, तुझा ओळखीचा

पहा पातले झुंड वार्ताहरांचे



नसे पालखीला कुणी आज भोई

नको आज ओझे कुणाला कुणाचे



कितीही जळो दीप दीपावलीला

तरी राज्य अंती अमेच्या तमाचे



तुला कैद केले जरी पाकळ्यांनी

इरादे तसे सभ्य होते फुलांचे