कशा माझ्या अताशा थांबल्या त्या मैफिली साऱ्या
तश्या त्या जायच्या जागा जरा थोड्या जुन्या झाल्या
भरारी घेत काळाची पहा गेली कुपी कोठे
सुखाच्या कल्पना आता पहा नवनव्या आल्या
कसे ते स्कर्ट होते, टॉप होते, पँट ही होत्या
जगाला सर्व समजावे अशा त्या सैलही होत्या
कळावे पण कुणाला चाललेल्या त्या खुळ्या गोष्टी
तश्या त्या वागताना जराश्या स्वैरही होत्या
मुखाला फासलेला लेप रंगाचा झळाळावा
जरासा अत्तराचा मोगऱ्याच्या गंध लाभावा
पहाटे कोर चंद्राची दिसावी दूर पूर्वेला
हळू मग एकएका सांगती आता घरी जावा
दिवास्वप्नातही येतात नंतर त्या मनोहारी
कसा अजून बुडेना सूर्य हा ही आज अंधारी
नभाच्या सांजरंगांचा पिसारा लोपल्या नंतर
बघा येतील आता त्या पुन्हा आनंद बाजारी
कशी कळली तिला रे आज माझी सर्व ही थेरे
तिच्या डोळ्यातल्या ज्वाळा, तिच्या पायातली शक्ती,
लपाया आसरा ना वादळापासून ना थारा
कशी मिळणार रे "केश्या" तिच्या पासून तुज मुक्ती
--केशवसुमार
(३ ऑगस्ट २००७,
आषाढ कृ ५, शके १९२९)
चाल : मूळ कवितेचीच! (मात्र त्यासाठी आधी कविता ओळखावी लागेल 
)
विनंती :
१. हे कोणत्या कवितेचे विडंबन आहे ते ओळखा.
२. उत्तरे व्यनि तून पाठवू नयेत.
३. फक्त कविता ओळखू नका. (किंवा नुसते अभिनंदन करूनका काय आवडले नसेल, चुका असतील तर त्याही सांगा.) ... (मात्र कविता ओळखणे अनिवार्य आहे )