श्री समर्थांचा ज्ञानबोधयाग अखंड कार्यरत होता. समर्थ त्यात नित्य नवीन विचारांच्या समिधा अर्पित करून त्याची धग अखंड जोपासत होते. सामान्य जनांचे जीवन अधिक सुखी, अधिक समृद्ध व्हावे ही त्यांची तळमळ होती. श्रोते आणि शिष्यगणांना ते  उत्तम प्रतिचे जीवन जगण्यासाठी प्रोत्साहीत करीत होते. मृत्युभयाने निराश झालेल्यांना ते सांगत, जीवनाच्या शेवटी मृत्यूला सामोरे जायचे हे तर वास्तव आहेच. पण त्या अटळ मृत्यूच्या भीतीने आयुष्याचा सर्वोतोपरी उपभोग घेऊ नये असं तर नाही ना? असे करणे हा त्या देवाचा अपमानच . जन्म आणि मृत्यू या दोन अटळ आणि मानवी नियंत्रणाच्या कक्षेबाहेरच्या घटना आहेत. पण त्या मधील आयुष्य तर आपण चांगल्या पद्धतीने व्यतीत करू शकतो.   भौतिक सुख-साधनांना किती महत्त्वं द्यायचे? तसेच जे घटीत आपल्या नियंत्रणामध्ये नाही, त्याची किती काळजी करावी हे ज्याने त्याने ठरवावे.