खुलासाः आपल्या सर्वांचे लाडके दुवादानी मनोगती "तो" यांचा या लेखाशी कसलाही संबंध नाही.
लेखन प्रकारः रूपक

----------------------------

आयुष्यात कधीतरी, केव्हातरी, कुठेतरी कोण कुणाला भेटून जाईल आणि हळूच मनाच्या तारा कशा कधी छेडल्या जातील काहीच सांगता येत नाही. माणसाचं मनच मोठं विचित्र असतं, कधी कुणासाठी उचल खाईल त्याचा भरवसा देता येत नाही. प्रेमात पडण्याला वेळ, काळ, स्थळ यांच बंधन नसतं म्हणतात; याची प्रचिती पहिल्या भेटीतच मी त्याला पाहिलं आणि येऊन गेली.

त्याला भेटण्याची संधी चालून येईल न येईल यावर मी कधी फारसा विचार  केल्याचं मला आठवत नाही. कुठे तो आणि कुठे मी. जगाच्या दोन टोकांवर. तशी त्याला नावाने ओळखत होते एवढंच. कधीतरी फोटोंमध्येही पाहिलं होत. त्याच्याबाबतीत सगळं काही आवडण्यासारखंच होत म्हणा परंतु म्हणून काही त्याने माझं मन वगैरे जिंकलं नव्हतं. 'असेल कोणीतरी? त्यात काय मोठं?' असं म्हणून खांदे उडवणे हीच काय ती माझी प्रतिक्रिया माझ्या लक्षात आहे. पण आयुष्य मोठं विलक्षण असतं. कधी कोणाची कशी गाठ भेट घडून येईल हे विधात्यालाच माहीत.

सर्व प्रथम त्याला भेटण्याचं ठरवलं तेंव्हाही थोडी फार उत्सुकता होती एवढंच. 'काय वेगळं असेल त्याच्यात इतरांपेक्षा? लोक म्हणतात तसं तो पाहणाऱ्याला खरंच संमोहित करतो की काय?' 'माणसाला एखाद्याबद्दल इतकं आकर्षण असू शकतं?' असं काहीबाही कुतूहल होत. त्याला प्रत्यक्षात पाहिलं आणि हे सगळे विचार जागीच थिजून गेले.

आतापर्यंत त्याची माझी भेट ३-४ वेळा झाली आहे आणि प्रत्येक भेटीत त्याच्या विषयी अधिकाधिक ओढ निर्माण झाली आहे. अगदी पहिल्यांदा त्याच दर्शन झालं ना तेंव्हा काळजाचा ठोका असा काही चुकला की एखाद्या षोडश वर्षीय कन्यके सारखी मी बावरून गेले. त्या नंतरच्या प्रत्येक भेटीतही हृदयाची एक वेगळीच धडधड मी अनुभवली आहे. प्रथम दर्शनी प्रेमावर यापूर्वी माझा कधीही विश्वास नव्हता पण त्याला पाहिलं आणि माझ्या विश्वासाला कधी तडे गेले ते कळलंच नाही.

तेंव्हापासून त्याला वारंवार पाहावं, त्याच्या अवती भवति घोटाळावं, त्याच रूप डोळ्यात साठवून ठेवावं ही अनिवार इच्छा मनात दाटून येते. त्याला वेडावलेलं माझं मन पाखरू बनून त्याच्या अवती भवति घोटाळत राहिलंय.

प्रत्येक वेळी लांबून त्याचा आवाज ऐकला ना की त्याच्याकडे धावत जाण्याची इच्छा होते. तासन तास टक लावून पाहिलंय त्याला. त्याच्या अवतीभवती असणाऱ्या प्रचंड कोलाहलात त्याने मला एकदातरी पाहिलं असेल का, यावर अनेक वेळा विचार केलाय. आपल्याच मस्तीत, गुर्मीत वावरणारा तो, माझ्या सारख्या कपर्दीक व्यक्तीची तमा कशाला बाळगणार? मी मात्र त्याला लांबून, जवळून, उजवी कडून डावीकडून पाहिलंय. डोळे विस्फारून पाहिलंय आणि डोळे मिटून ही पाहिलंय. हात पुढे सरसावून त्याला स्पर्श करायचा प्रयत्नही केलाय. ओरडून त्याला "तू मला खूप खूप आवडतोस," असं सांगितलंय आणि मनातल्या मनात त्याच्याशी संवाद ही साधलाय. त्याने ते ऐकलंय का नाही ऐकलं याची कधी काळजी केली नाही पण कुठेतरी त्याने ते ऐकावं असं राहून राहून वाटून गेलंय.

त्याचा तो खळखळणारा आवाज, त्याची गुर्मी, रुबाब, ते निर्ढावलेपण, त्याचे अनेक रंग, त्याचं विशालपण मनात घर करून राहिलं आहे. त्याचं प्रत्येक रूप डोळ्यात, मनात आणि कॅमेरात साठवून घेतलं आहे. त्याच्या कुशीत शिरावं, त्याच्या स्पर्शाने ओलं चिंब होऊन जावं याची किती अनिवार इच्छा झाली आहे काय सांगू. त्याच्या त्या इंद्रधनुषी स्वप्नांवर झुलावं, बेडर आवाजाने शहारावं, त्याच्या प्रेम तुषारांत मोहरून जावं, त्याच्या विशाल छातीवर घुसळून घ्यावं या वेड्या विचारांनीच मी नखशिखान्त न्हाऊन  निघाले आहे.

अगदी खरं खरं सांगायचं ना तर त्याच्या या रूपाची अनामिक भीतीही मनात असते. वाटून जातं, कुठेतरी त्याच्या माझ्यात एक सुरक्षित अंतर असलेलंच बरं, मनात कितीही आलं तरी त्याच्याकडे असं झोकून देणं कसं शक्य आहे? त्याच्याकडे मला वाहवत न्यायची अमर्याद शक्ती आहे म्हणून मी वाहवत जाण बरं नाही. पण प्रेम करण्यावर थोडेच असे निर्बंध असतात? एकतर्फी असलं म्हणून काय झालं, प्रेम तर प्रेमच असत नाही का?

नाही, तसा माझा त्याच्यावर कुठलाच हक्क नाही हे मी पूर्णपणे जाणून आहे. पण जेव्हा जेव्हा त्याची माझी भेट होते तेंव्हा तेंव्हा त्या अफाट गर्दीतही तो फक्त माझा असतो, माझा एकटीचा. त्याचं रूप माझ्यासाठी असतं, त्याचा तो रुद्र आवाज,  ते उग्र स्वरूप,  इंद्रधनुषी रंग सगळं सगळं काही माझ्यासाठीच असतं आणि त्या भेटीत माझ्या जगात फक्त आम्ही दोघेच असतो.... मी आणि माझा नायगारा. (अमेरिकन उच्चारांतः नायाऽग्रा)