जाईच्या देहावरती प्राजक्त बहरला होता
ती खरी पालवी होती, तो ऋतू आपला होता

मोहाची सलज्जतेशी रुजवात जाहली तेव्हा
आकाशी चंद्र स्वतःचे अस्तित्व विसरला होता

मौनाची दुलई घेउन अंधाररात्र निजलेली
कायांची सळसळ होती, कल्लोळ माजला होता

ओठांच्या सभोवताली ओठांचे कुंपण होते
होकार तरी गात्रांतुन बेभान उधळला होता

ग्रीष्माच्या तलखीवरती झरलेल्या श्रावणधारा
प्रणयाचे चंदन लेउन मृद्गंध पसरला होता

रात्रीचा झळाळ पाहुन आरक्त जाहली प्राची
अन देहमंडपी रक्तिम सोहळा रंगला होता