तुझे-माझे फुलांचे ते ऋतू त्या मैफली साऱ्या
जुईचा गंध वाऱ्यातून येताना  नव्या झाल्या
भरारी घेत काळाची पहा गेली कुपी मागे
सुखाचे ख्याल छोटे ऐकवाया मन्मनी आल्या

कसे ते वेड होते, बंध होते, पंखही होते
नदीचा वेग होता सागराचे मैत्रही होते
दुरावे ते क्षणांचे भांडणांच्या त्या खुळ्या गोष्टी
अबोला वाढता पाणावणारे नेत्रही होते

जिवाचा गुंफलेला गोफ रंगानी झळाळावा
जसा या कुंतलांना मोगऱ्याचा गंध लाभावा
पहाटे कोर चंद्राची दिसावी दूर पूर्वेला
कलेने एकएका रंग स्वप्नाला तसा यावा

दिवास्वप्नातल्या रंगीत शोभा त्या मनोहारी
कशा केंव्हा बुडाल्या सांग ना या घोर अंधारी
नभाच्या सांजरंगांचा पिसारा लोपला कोठे
कधी येतील का हाती पुन्हा आनंद माघारी?

हवे आहेत ते तारे मला माझे पुन्हा सारे
तुझ्या डोळ्यातल्या ज्योती, तुझ्या प्राणातली प्रीती,
उबारा आसरा दे वादळापासून थारा दे
सुखाची सावली दे, दे तुझ्या हातून दे मुक्ती

--अदिती
(१८ मे २००७,
अधिक ज्येष्ठ शु १, शके १९२९)