काय मनोगतींनो! उत्सुकता वाढली ना!
अहो! माझी पण वाढली होती. ताणली होती म्हणाना सरळ.... मला तर काही सुचतच नव्हतं.!!
सांगतो.. काय झालं ते..
आमच्या घरी यंदा कर्तव्य आहे! जगातील अनेक लग्नाळू मुलांपैकी मी एक! त्यामुळे प्रत्येक घरी चालते तशी लगीनघाई माझ्या घरीपण चालू झाली. त्यायोगे परवाच एक मुलगी पाहण्याचा कार्यक्रम पार पडला!...
ही माझी पहिलीच वेळ असल्याने मी थोडा गोंधळलो होतो. तिच्याशी काय बोलायचे.. कसे बोलायचे.. आपले इंप्रेशन कसे पडेल.. असे सगळे प्रश्न मला पडत होते. यथावकाश चतुर नार! नटरंगी नार (मुलगी हो..) प्रकटली. अर्थांत बरोबर तिचे तीर्थस्वरूप आणि आई पण होती.
बसणं झालं.. बोलणं सुरू झालं.. मी आणि ती तिसरीकडेच बघत बसलो होतो.. अधून मधून (हो.. अधून मधूनच) एकमेकांकडे बघत होतो. काहीतरी(च) जुजबी बोलत होतो. आणि माझी पुढची बोलणी चालली होती.. मनातल्या मनात! बहुदा तिची पण चालली असावीत! मी मनातून खूप गोंधळलो होतो.. अर्थात चेहऱ्यावर तसे दाखवले नव्हते.. ः)
शेवटी मोठ्या माणसांच्या बोलण्यातच कार्यक्रम संपला..
माझी परिस्थिती- ती पाहताच बाला!! कलिजा खल्लास झाला!!
(तुम्हीच ह्यामध्ये शोधा!!).
हे लिखाण माझा अनुभव आहे. तसेच मनोगतवर पहिलेच आहे. त्यामुळे समजून घ्यावे.
वाचकांनी त्यांचेसुद्धा अनुभव कळवावेत.. (म्हणजे मला तयारी करता येईल)
