बाहेर पडल्यावर मी माझ्या घरासमोरच्या बगिच्यात खिशातल्या चाकूने एक लहान खड्डा केला. त्यात ती शेंग पुरून टाकली, आणि मग हात झाडीत चालायला लागलो. ह्यामुळे त्या वक्त्यांना जरा गुदमरल्यासारखे वाटणे शक्य होते पण लांबलचक भाषणे करायची हौस असेल तर मनुष्याने प्रसंगोपात्त असली गैरसोय सोसायला तयार असले पाहिजे

मी केलेल्या धाडसाबद्दल आपल्याला आश्चर्य वाटत असेल. पण ह्य गोष्टी माझ्या अंगवळणी पडल्या आहेत. कारण वक्त्यांना पळवायची माझी ही सवय फार जुनी आहे. मूठ आपटून जडजंबाल बडबडणाऱ्या एका वक्त्यांची मूठ मी अशीच फार दिवसांपूर्वी लांबवली आहे. सध्या माझ्या टेबलावर पेपरवेट म्हणून मी तिचा उपयोग करतो. त्याचप्रमाणे एका किडकिडीत क्रांतिकारक वक्त्यांच्या डोक्यावर मी भाषण चालूअसताना माझे पेन्सिलीचे टोपण लावले आणि त्यांना खिशात अडकवून घरी घेऊन आलो. आज अनेक वर्षे मी त्यांचा लाल पेन्सिल म्हणून उपयोग करीत आहे. मी पेपर तपासल्यावर बरीच मुले नापास होतात ह्याचे कारण ती लाल पेन्सिलच !

सध्या माझ्या बायकोला एका मोरांब्याच्या बरणीची आवश्यकता आहे. त्यामुळे मी गोड गोड भावगीते म्हणणाऱ्या एका गायिकेच्या शोधात आहे. अशी एखादी ठेंगू लठ्ठशी गायिका कुठे आढळल्यास कृपा करून मला ताबडतोब कळवावे.