तृप्ती ला सारखे वाटत होते की संदिप च्या वाढदिवसाला काहीतरी सरप्राइज द्यावे. तिथे एका चॅनेल वर अशा वाढदिवसाच्या शुभेच्छा देता यायच्या. आणि त्या शुभेच्छा आम्ही नेहेमी जात असलेल्या त्या भारतिय माणसाच्याच रेस्टॉरंट मध्ये जाऊन द्यायच्या होत्या. म्हणून खरेतर आम्ही असे ठरवले की ते आम्हाला तृप्तीनी लिहून द्यायचे आणि मग काही दिवस आधी मी आणि गिरीशने ते त्या भारतिय माणसाच्याच रेस्टॉरंट मध्ये नेऊन द्यायचे. त्याच माणसाकडे तृप्ती पराठ्यांची ऑर्डर पण देणार होती. ते पराठे आणायला तृप्ती आणि संदिप गेले की मग आम्ही त्यांच्या घराची किल्ली घेऊन त्यांचे घर सजवणार होतो. पण संदिपने असेच सहज तृप्ती ला विचारले की आपण च माझ्या वाढदिवसाच्या शुभेच्छा ह्या चॅनेल वर देऊ म्हणुन. तेव्हा मग तृप्ती म्हणाली की माझे तसे ठरलेच होते. मग शेवटी तृप्ती आणि संदिप च ते लेखन घेऊन पराठ्यांची  ऑर्डर ही द्यायला गेले. मग असे ठरले की ते दोघे खाद्द्यपदार्थ आणायला जाणार होते तेव्हा आम्ही बाकीचे ग्रुप मधले लोक त्यांचे घर सजवणार होतो. पण नेमके त्याच दिवशी सकाळपासून आमच्या घरातले(आख्ख्या बंगल्यातले) दिवे गेले होते. काहीतरी प्रॉब्लेम झाला होता. मग पार्टी बाकी मित्रांच्या घरी करायची असे ठरले. मी आणि गिरीशने आधीच फुगे फुगवून ठेवले होते. मग ते फुगे आम्ही लॉंड्री बास्केट मध्ये घालून बाकी मित्रांच्या घरी न्यायला लागलो. ते तृप्ती ला तिच्या घरातून दिसत होते. ते संदिप ला दिसू नये म्हणून ती संदिप ला कशात न कशात गुंतवून ठेवत होती. आणि आमची तर कसरत च चालली होती. फुगे कार मध्ये ठेवताना वाऱ्यामुळे ते फुटत च जास्ती होते. मग आम्ही ते बाकीच्या मित्रांना देऊन पुन्हा नवीन फुगे आणायला बाहेर पडलो. पुन्हा ते नेऊन फुगवून  सजवले. इतकी सगळी तयारी झाली आणि नेमके आमच्या घरचे दिवे आले.  

झाले! आणि संदिप म्हणू लागला की आता आपल्याच घरी पार्टी करायची. शेवटी तृप्तीने संदिप ला सांगितले की तिकडे घर सजवून ठेवलेय पार्टी साठी म्हणून आता तिकडेच जायचे. तृप्ती चे सरप्राईज आता सरप्राईज राहिले नव्हते. पण तरीही पार्टीत मजा आली.

आम्ही सुरीनाम मध्ये असताना तिकडे आणखी एक अविस्मरणिय अनुभव म्हणजे शान ह्या हिंदी गायकाच्या गाण्यांचा प्रोग्रॅम. आम्ही ह्या प्रोग्रॅमला जायचे ठरवले. आणि तिकिटे घेऊन आलो. नेमका त्याच दिवशी गिरीश ला घरी येण्यास उशिर होणार होता म्हणून मग मी तृप्ती, संदिप बरोबर निघालो. आणि गिरीश चे काम इतके लांबत गेले की तो त्या प्रोग्रॅमला येऊच शकला नाही. आम्ही तिकडच्या स्टेडियम च्या पायऱ्यांवर बसलो होतो. आणि तिथूनच शानने एंट्री घेतली.

त्यानी काही गाणी म्हणली आणि नंतर च्या गाण्यांसाठी प्रेक्षकांतील काही लोकांना त्याच्याबरोबर गाण्यासाठी बोलावले. संदिप ही गाणी म्हणायचा त्यामुळे तो लगेच च स्टेज वर गेला. बाकी सगळी सुरीनामी मंडळी होती. मी आणि तृप्ती व्हिडिओ शूटिंग करत होतो. प्रोग्रॅम सुंदर झाला. खूप च छान आयोजन केले होते त्या प्रोग्रॅमचे. आधीही (माझे तेव्हा लग्न झाले नसल्याने मी सुरीनाम ला तेव्हा नव्हते.) तिकडे जॉन अब्राहम चा आणि जॉनी लिव्हर चा असे प्रोग्रॅम्स झाले होते. जॉन ने तर म्हणे बाईक वरून च "धूम" मधल्या सारखी एंट्री घेतली होती. नंतर आम्ही बाहेर पडताना सगळे जण संदिप चे कौतुक करत होता. दुसऱ्या दिवशी तिकडच्या लोकल चॅनेल वर ही दाखवला तो प्रोग्रॅम. बऱ्याच हिंदुस्तानी लोकांनी संदिपशी भेट झाली की गाणे छान म्हणल्याचे सांगितले. त्या दिवशी तो प्रोग्रॅम संपल्यावर ही गिरीश घरी आला नाही आणि तो काम संपल्याशिवाय येणार नाही असे म्हणल्याने मला तृप्तीनी तिच्याच घरी झोपायचा आग्रह केला. शेवटी मी त्यांच्याच घरी झोपले.

मी आणि तृप्ती इतक्या चांगल्या मैत्रिणी झालो होतो की आम्ही प्लॅंट वरून एकत्र आलो की थोडा वेळ आम्ही आमच्या घराबाहेरच्या वरांड्यात बसायचो आणि गप्पा मारून घरात जायचो. आम्हाला एक तुळशीचे झाड मिळाले होते एक हिंदुस्तानी बाईकडून. ते आम्ही आमच्या घराबाहेर च्या वरांड्यात च ठेवले होते. कधी कधी आमच्या घराच्या झाडाचे पेरू छत्रीने तोडून खात बसायचो. तर कधी तृप्ती च्या घरी जाऊन हिंदी गाण्यांवर डान्स करत बसायचो. तर कधी घराची आठवण काढत बसायचो. आपल्याला भारतात परत कधी जायला मिळेल असा विचार करत बसायचो. आणि पुण्यात ही आपण भेटून अशीच मजा करू असे ठरवत बसायचो. आणि शेवटी एप्रिल महिन्याच्या दुसऱ्या आठवड्यात मी भारतात परतण्याचे ठरले. गिरीश ला तेव्हा कामामुळे जमेल की नाही  नक्की अंदाज येत नव्हता पण तो मात्र त्याचे काम आटपयाच्या दृष्टिने जास्ती काम करत होता.

एके दिवशी मी आणि तृप्ती काही कारणानी घरीच होतो. थोड्या वेळानी मला तृप्ती चा फोन आला की गिरीश कडे किल्ली नाहिये आणि तो इकडे आपल्या वरांड्याचे दार वाजवतोय म्हणून. मला ती म्हणाली की आज माझी किल्ली पण संदिप घेऊन गेलाय म्हणून मी पण नाही दार उघडू शकत. मला शंका आली की गिरीश तर नेहेमीच जर असे काही झाले तर फोन करतो. पण तरीही मी बाहेर जाऊन बघितले. तृप्ती तिकडेच उभी होती. आणि मला काही गिरीश दिसत नव्हता. मी तृप्ती ला म्हणाले की मी आलेच गिरीश ला फोन करुन. कुठे गायब झाला काही कळत नाही. तर तृप्ती हसून म्हणायला लागली की एप्रिल फूल. आणि जोरजोरात हसायलाच लागली. माझा चेहेरा मात्र बघण्यासारखा झाला होता.

(क्रमशः)