आधी निराकार ही कल्पना समजून घेऊ. समजा तुम्ही एका उंच टेकडी वरील विस्तीर्ण पठारावर एकटेच आहात, तुम्ही आणि आकाश या मध्ये कोणीही नाही. तुमच्या चहूबाजूला आकाशा शिवाय काही नाही. तुम्ही आकाशाकडे पाहत राहिलात तर तुमच्या लक्ष्यात येईल की आकाश असे काही नाही, एक अनंत पोकळी सर्व काही व्यापून आहे. ती पोकळी केवळ वरच नाही तर पृथ्वीच्या खाली सुद्धा आहे. ही पोकळी अंतहीन आहे तुम्ही कितीही खोल, कितीही वर किंवा कोणत्याही दिशेला गेलात तरी तुम्हाला शेवट मिळणार नाही. मग तुम्हाला हे देखील जाणवेल की ही पोकळी केवळ दूरवर नाही तर आता आणि इथे तुमच्या शरीरातून आरपार गेली आहे.

शनिवारी सकाळी पुन्हा मंदिरात जायचे होते दर्शनाला. साधारण ८ वाजता तयार होऊन आम्ही निघालो. विचार केला होता की दर्शन घेऊन तसेच थेट निघता येईल. म्हणून मग सर्व सामान गाडीत ठेवले व हॉटेलची खोली सोडून दिली. आम्ही असलेली जागा ही मंदिराच्या पश्चिम द्वारासमोर होती. ते द्वार सध्या दुरूस्तीकरीता बंद होते. त्याच्याच उजव्या बाजूनेही दुसरे आणखी एक प्रवेश द्वार होते. त्यातून आम्ही आत गेलो. (रात्रीही ह्याच मार्गाने गेलो होतो, पण आता थोड्या जास्त माहितीसोबत)

पुढे मग फारसा वेळ लागलाच नाही. मिळणाऱ्या पैशांच्या एकूण अंदाजानं की काय, दिवेकरनं स्वतःला अक्षरशः जुंपून घेतलं होतं. जुनं फिलॉसॉफी डिपार्टेमेंट रंगरंगोटी करून, नव्या फर्निचरसकट आधुनिक काळातलं हे शैक्षणिक आव्हान पेलण्यासाठी उभं राहिलं. दिवेकरची कल्पना मूर्त स्वरुपात येत होती.

आयपीएलची जत्रा भरल्यावर माझ मन मला स्वस्थ बसू देईना. तंव्हा तडक अफ्रीकेत जाऊन पोहोचलो!!! नुकतेच त्या दिवशीचे सामने संपले होते. राजस्थानला बंगलोरने, पंजाबला दिल्लीने, कोलकाताला डेक्कनने हरवलं होतं. सगळे खेळाडू, सितारे हॉटेलमध्ये परतले होते. मी पण त्यांना सामील झालो.

सगळ्यात पहीले मला प्रीती भेटली. कोपऱ्यातल्या टेबलवर उदास होऊन बसलेली होती.

"प्रीती अगं खेळात हार-जीत चालतेच!!! "

"नाही रे!!! मला हारल्याच काहीच नाहीये!!! मी जाम बोअर झाले आहे!! " मला आजू-बाजूला नेस वाडीया दिसत नव्हता.

"अगं नेस कुठे आहे?? तो नाहीये म्हणून तू नाराज आहेस क? "