मराठी चित्रपटांना येणारी सध्याची दूरावस्था लक्षात घेता, मराठी चित्रपट उद्योगाचे पूनरज्जीवन (खरे तर पूनरुत्पादन, पूण्यवचन असे भारी भरकम शब्द आठवत होते. पण त्यातल्या त्यात अधिक अगम्य शब्द लिहीलाय  ) आम्हीही मायबोली मंडळाच्या वतीने मराठी चित्रपट काढायचा योजला आहे. कथानक तयार आहे. फक्त अर्थ पूरवठा (सरकारी अनूदाना व्यतीरिक्त) आणि प्रेक्षक पूरवठा झाला की चित्रपट लगेचच मूक्त (रीलीज हो) करू. बाकी कार्य सिद्धीस नेण्यास 'श्री' समर्थ आहेतच
.............

    मावशीच्या घरी पोचल्यावर आईला कंठ फुटला.आणि तिच्या माहेरचा सगळा इतिहास तिच्याच तोंडून ऐकायला मिळाला.त्याच्यापूर्वी आम्हाला या गोष्टी कळल्या नव्हत्या त्या या निमित्ताने बाहेर आल्या.ती अगदी लहान असतानाच तिचे आईवडील मरण पावले होते आणि तिच्या आज्जीने या तीन नातवंडांचा सांभाळ केला होता.आजी मोठी जहांबाज बाई होती.एकटी घोड्यावर बसून खंड वसूल करायची.तिचे घराणे म्हणजे गावातले अगदी तालेवार घर.मोठी शेती.वर्षाला दहावीस खंडी धान्य सहजच घरात यायचे.आंबा, पेरूची झाडेही होती.

विमनस्क अवस्थेत मी बसलो होतो. सर्वदूर झगझगता, आंधळे करणारा प्रकाश पसरलेला असावा, आणि त्या प्रकाशात डोळे इतके दिपावेत की पुढचे काहीच दिसू नये तसे मला झाले होते.

पावसाळी दमट हवेत लोखंडी भांड्यावर हळूहळू गंज चढावा तसा तो समोर अवतीर्ण झाला. घंटेच्या निनादत राहणाऱ्या नादाप्रमाणे त्याच्या व्यक्तीमत्वात एक अथांग सहजता होती.

"आता तूच सांग, या परिस्थितीत मी करू तरी काय? ज्यांना मी आत्तापर्यंत आपले समजत होतो, ज्यांच्याशी संवाद साधण्यात मला काहीच अडचण नसल्याची खात्री होती, त्यांनी आज थंडपणे, विचारपूर्वक माझ्या तोंडावर असे बोलावे?"

आमचा बॉस आणि आम्ही, एकत्र राबतो. बॉस राबवतो. आम्ही 'राब'तो. आम्हाला कधीतरी ऑफीसला जायला उशीर होतो. नेमका तेंव्हाच, आमचा बॉस लवकर आलेला असतो. आम्हाला पाहून आमचा बॉस एकवार आमच्याकडे बघतो आणि एक वेळ घड्याळाकडे. आमच्या मनात विचार येतो ' घड्याळाच्या जागी आमच्या बॉसलाच लटकवावा', पण... चेहेऱ्यावर 'आपल्याच घड्याळाचे काटे मोडल्याचा' भाव आणावा लागतो.

आमचा बॉस विचारतो, "उशीर का झाला? "
आम्ही सांगतो, " ट्रेन लेट"
"मग तूमच्या बरोबरचे देशपांडे वेळेवर कसे? "
" ट्रेन पकडायला लेट. " आम्ही उत्तरात थोडासा बदल करतो.