आई,

तुझ्यातलं माझं अस्तित्व जेव्हा मला समजायला लागलं, तेव्हा मला खूप खूप आनंद झाला. ती जागा अगदी काळोखी वाटत असली तरीही माझ्यासाठी सग्गळं सग्गळं होतं तिथे. मी एकदम मजेत होते. भोवतालच्या गोष्टी अनुभवायला इत्तक्की मजा यायची सांगू. मला आठवतं, मला हात होते, पाय होते, चुटुकली इटलुपिटलु बोटं होती. मी पूर्ण तयार होतंच आले होते पण तरीही का कोण जाणे मला ती सुरक्षित जागा सोडाविशीच वाटत नव्हती. झोपणे आणि विचार करणे यातच मी कित्तीतरी वेळ घालवत होते. अगदी पहिल्या दिवसापासून मला तुझ्याबद्दल खूप खूप माया वाटायची. कधीकधी मी तुला रडताना ऐकायचे आणि मग मीही तुझ्यासोबत तुझ्या आत रडायचे. कधीकधी तू आरडाओरडा करायचीस आणि रडायचीस. बाबांना तुझ्यावर ओरडतानाही ऐकलं मी. मला खूप वाईट वाटायचं, देवबाप्पा सगळं लवक्कर नीट करून टाकेल अशी खात्री वाटायची.

त्या दिवशी तू खूप रडलीस. अगदी दिवसभर रडलीस. मला कळलंच नाही का रडलीस ते.. मला खूप वाईट वाटलं तुझ्याबद्दल. त्याच दिवशी ती भयंकर गोष्ट घडली. माझ्या त्या चुटुकल्या राज्यात एक खूऽऽप मोठ्ठा घाणेरडा राक्षस आला. मी खूपच घाबरले, 'आई.. आई..' करून ओरडायला लागले, पण तू मला मदत करायचा काहीच प्रयत्न केला नाहीस. कदाचित तू माझे शब्द ऐकूच शकली नव्हतीस. तो राक्षस माझ्या जवळ जवळ आणखी जवळ येत गेला आणि मी आणखीन मोठ्याने ओरडत राहिले, "आऽऽऽई.. आईऽऽऽ वाचव मला.." खूप खूप घाबरले होते मी. मी ओरडतच राहिले जोवर ओरडणं शक्य होतं तोवर मी ओरडतच राहिले. तो राक्षस माझ्याशेजारी आला आणि त्याने माझे हात कडकन् मोडले. खूप खूप दुखलं गं ! किती दुखलं ते मी शब्दात सांगूच शकत नाही. तो थांबतच नव्हता. मी त्याच्याकडे भीक मागितली जगू द्यावं म्हणून पण तरीही तो थांबलाच नाही. मी भीतीयुक्त वेदनांनी किंचाळले जेव्हा त्याने माझे पाय तोडले. एकेक अवयव तोडत तोडत तो मला मारत होता आणि मी खूप प्रयत्न करूनही त्याला थांबवूच शकत नव्हते. मी जगायचा खूप खूप प्रयत्न केला गं, पण तो राक्षस खूपच ताकदवान असल्याने मी नाही जगू शकले. मला माफ कर. तुझ्याचसोबत श्वास घ्यायला मिळावं म्हणून मी कित्ती झगडले, तुझ्याचसोबत राहता यावं म्हणून मी कित्ती प्रयत्न केले पण..... मी हरले. थोड्यावेळाने मला श्वास घेणंही अवघड व्हायला लागलं आणि मी मेले.

एका सुंदर परीने मला उचललं आणि एका मोठ्ठ्या सुंदर जागी घेऊन गेली. मी तरीही रडतच होते, पण आता दुखत नव्हतं. त्या परीने मला देवबाप्पाच्या मांडीवर नेऊन ठेवलं. देवबाप्पा म्हणाला की तो माझा निर्माता आहे आणि तो माझ्यावर खूप खूप प्रेम करतो. मला खूप आनंद झाला देवबाप्पाचे ते शब्द ऐकून. मी त्याला विचारलं की तो राक्षस कोण होता ज्याने मला मारलं त्याने मला उत्तर दिलं,"गर्भपात !"

मला त्या राक्षसाबद्दल काही माहिती नाही आई, पण त्याच्यापासून तू खूप सावध रहा. त्याने तुलाही खूप खूप वेदना दिल्या असतील ना?
मला माहितेय, मी तुला कधीच बघू शकणार नाही की तुझं माझ्यावर कित्ती प्रेम आहे ते अनुभवू शकणार नाही. मला तुझी सगळी दुःखं दूर करायची इच्छा होती गं पण आता माझी सगळी स्वप्नं संपली आहेत. सग्गळ्यात जास्त आनंद तर मला तुझी मुलगी म्हणून जन्मण्यात वाटणार होता. आता हे सांगून काय उपयोग? मी एक अत्यंत वेदनामय मरण मेलेय. कायमचं तुला सोडून जाण्याअगोदर मला फक्त एकदाच तुला मनापासून सांगायचं होतं की माझं तुझ्यावर कित्ती प्रेम आहे ते, पण माझे शब्दच तुला कसे कळले नाहीत गं? आता हे पत्र लिहितेय. हे तरी मिळेल ना गं तुला आणि येईल ना वाचता? मला तुझ्याकडे यायचं होतं गं. मला तू हवी होतीस..

तुझीच,
न जन्मू शकलेली सानुली.