"ह्या: ह्या: ! नमस्कार! नमस्कार!" कोणी तरी अगदी त्याच्याजवळच खिस्स केले. तो चमकला व त्याने मागे वळून पाहिले. तो संतापला नाही, तो जास्त शरमला. हातात नेहमीची पिशवी घेऊन केतकरशास्त्री उभे होते. जोडलेला हात तसाच ताटकळत ठेऊन ते पुन्हा तेलकट हसले. कॉलर एकदम आवळ झाल्याप्रमाणे त्यांनी आपल्या उंटमानेला दोन्ही बाजूंनी दोनतीन वळसे दिले. त्यांच्या हसण्यात जो मेंगटपणा होता तो बघून काळ्या घोड्याच्या पोटातही ढवळू लागावे! दत्तूला तर आपल्या हिंदी चित्रपटातील नायिकांचे फिल्मी पतीप्रेम सोडले, तर साऱ्या जगात इतके ओशट, मळमळ निर्माण करणारे काहीच नसेल असे वाटे. त्याला अनेकदा संतापाने वाटे, हे हसणे म्हणजे एखाद्या अवघड जागी खाजत असताना नखांना नेमकी जागा सापडावी तसले भळभळीत वेडेविद्रे आहे. तो हताश झाला. शास्त्रीबुवाकडून आता सुटका नाही हे त्याने ओळखले.

दरवर्षी दिवाळीचा सण आला की साझे मन आठवणींच्या हिंदोळ्यावर बसून मागे जात जात थेट आमच्या जमखंडीच्या वाड्यापर्यंत जाऊन तिथे स्थिरावते. माझ्या लहानपणीच्या काळात सुद्धा त्या गांवाला खेडे म्हणत नसत कारण तिथे मॅट्रिकपर्यंत शिक्षण देणारी शाळा होती, सरकारी इस्पितळ, मामलेदार कचेरी, तीन चार पोलिस चौक्या आणि एक तुरुंगसुद्धा होता. गांवापासून थोड्या अंतरावर तेथील माजी संस्थानिकांचा एक अत्यंत प्रेक्षणीय पण निर्जन झालेला संगमरवरी राजवाडा होता. त्याच्या आजूबाजूला एके काळी सुंदर बगीचा केलेला असावा असे दर्शवणारी बाग होती. त्यात जागोजागी युरोपियन कारागिरीचा नमूना दाखवणारे नग्न स्त्रियांचे पुतळे उभे होते. टेनिस कोर्ट, बिलियर्ड टेबल वगैरेनी युक्त असा क्लब, विस्तीर्ण पोलो ग्राउंड, प्रशस्त सार्वजनिक वाचनालय, देखणा टाउन हॉल वगैरे अनेक शहरी सुबत्तेच्या खुणा त्या काळात सुद्धा तिथे होत्या.

महाराष्ट्राच्या मातीत वाढलेला अस्सल मराठमोळा खेळ म्हणजे कब्बडी. सामन्यातील थरार व वेळोवेळी उत्कंठा वाढवणारा खेळ म्हणजे कब्बडी. महीलांचा संघ असो वा पुरूषांचा संघ सामना पहायची मजा काही औरच असते. कब्बडी खेळाने आजवर अनेक कब्बडीपटूंना मान सन्मान , गलेलठ्ठ पगाराच्या नोकऱ्या मिळवून दिल्या.