कृष्णमेघ कुंटे या एका रानवेड्याची जंगलातली मुशाफ़िरी.....! खऱ्याखुऱ्या  जंगलपुत्रासारखं राहून.... जे अनुभवलं ते सहजसुंदर शैलीत लेखकानं रेखाटलंय.

"काही पुस्तकं वाचायची नसतात, तर अनुभवायची असतात" असं म्हणतात ते अगदी खरंय. मिलिंदनं हे पुस्तक जरुर वाच असं सुचवलं तेव्हा ह्या पुस्तकात काहीतरी जबरी असणार ह्याची खात्री होती.... आणि झालंही तसंच  ह्या पुस्तकासोबत आपण अक्षरश: जंगलात वावरतो. जंगल, निसर्ग ह्यावर मनापासून प्रेम करणाऱ्या ह्या "कृ्ष्णमेघा"ची लेखन शैली इतकी ओघवती आहे ना... की आपण कधी त्याच्या सोबत जंगलात निघतो ते कळतंच नाही.

वेदांनी आणि उपनिषदांनी निरनिराळ्या प्रकारे 'ब्रह्मा'चे वर्णन केले आहे. त्यापैकी 'अहं ब्रह्मास्मि' 'नेति नेति' 'तत्त्वमसि' इत्यादी वाक्ये प्रसिद्ध आहेत. मुळात ब्रह्म हे सकल चराचर (ह्यातील 'च' हा 'चहाडीमधील 'च' सारखा वाचू नये) सृष्टीमध्ये व्यापलेलं आहे. त्यामुळे साहजिकच ब्रह्मानुभव हा शब्दही तितकाच सर्वव्यापी आहे. वेदवाक्यांचा जसाच्या तसा अनुभव यायला मी काही कुणी 'अवतार'नाही (माझा अवतार पाहण्यासारखा असला तरीही !) त्यामुळे मी माझ्या पातळीवर आलेले ब्रह्मानुभव माझ्या बापुडवाण्या वाणीने व्यक्त करण्याचा प्रयत्न करतोय.

स्त्री दाक्षिण्य म्हणजे, पुरुषांनी स्त्रियांप्रती दाखवलेली ऋजुता; सौजन्य!

हा शब्द कसा आला असावा?

माझे अनुमान-

वामा म्हणजे स्त्री. अर्धनारीनटेश्वराच्या रुपात, शंकराचे डावे अंग 'स्त्री'चे असते. 'वामांगी

रखुमाई' यात ही डावा भाग म्हणजे स्त्री हेच अधोरेखीत होते.

याचाच उतरार्ध दक्षिण  म्हणजे पुरुष होय.

स्त्री दाक्षिण्य म्हणजे, दक्षिण भागाने (म्हणजे पुरुषाने) डाव्या अंगा साठी (म्हणजे स्त्रियांसाठी) दाखवलेले (सौजन्यपूर्ण) वर्तन होय!

'पुरुष दाक्षिण्य' असा शब्द अस्तित्वात नाही  हे ध्यानी घ्यावे!