एकदाचं शेवटची लंबीऽऽऽघंटा वाजली नि रेनकोट घालून मी तरातरा फाटकाकडं गेले. माझी पावलं आज उगीच भराभर पडतायत जाणवू लागलं. वळणाजवळचा ओहोळ आल्यावर खूप बरं वाटलं. माझी वेधक नजर दगडाआडच्या पिलावळींचा नि त्यांच्या माता-पित्याचा शोध घेऊ लागली. कुणीच दिसेना तसं माझा चेहरा कोमेजला. मी ओहोळाच्या काठावर तसंच बसून राहिले. बऱ्याच प्रतीक्षेनंतर सळसळत पाण्यात मस्त पोहत-पळत खेकडयाचा कबिला येतानां दिसला. कबिला पाहिल्यावर हायसं जाणवलं. त्या कबिल्याचा तो ओहोळ सहलीची खाशी जागा असल्याप्रमाणं इथं रमला. त्यांची आपल्याच दुनियेतली पळापळ नि लपालपी सुरू झाली.

हा माझा पहिलाच लेख आहे. खुप दिवसांपासून लिहायचा प्रयत्न करत होते पण आज लिहायचेच असे ठरविले आणि बसलेच लिहायला . काही चुकले तर समजून घेणे. १-२ लिखाणानंतर सुधारणा होईलच!! जसे सुचले तसे लिहिले आहे.

भाउ माझ्यापेक्षा २ वर्षानी मोठा. आम्ही दोघेच असायचो खेळायला. खुप वेळा आजीआजोबांकडेच जायचा अमचा वेळ. आता लाड करायला दोघेच मग कय विचरता.. मज्जाच मज्जा असयची आमची. तशी परीस्थिती बेताचीच पण सर्व समाधानी होते. दोन मामा मिळून दुकान चालवायचे.    

परवा भांडारकर रस्त्यावरच्या रणजित हॉटेलला जायचे होते. तसा कार्यक्रमांनिमित्त अनेकदा गेलो असेन तिथे. पण अजूनही ते प्रभात रोडला, की भांडारकर रोडला, हे अजून आठवत नाही. ते शोधताना आधी प्रभात रोड, मग भांडारकर, असे करत राहिलो. अखेर कार्यक्रम संपल्यानंतर पोचलो. तसा कार्यक्रम बुडवून फार काही नुकसान नव्हते, पण केवळ माझ्या वेंधळेपणामुळे तो बुडाला, हे महत्त्वाचे.
पत्ते शोधण्याची आणि लक्षात ठेवण्याची आमची ही नेहमीची बोंब! पुण्यात आता बारा वर्षे होतील, पण अजूनही लोखंडे तालमीपासून भरत नाट्य मंदिराला कसे जायचे, हे पक्के नाही सांगता येणार मला!