असं वाटायला लागलेय की गूगर्लशी माझे लग्न झालेय. जबरदस्ती नाही पण राजी खुशीने पण नाही. बालविवाह म्हणावा तर तसे पण नाही कारण आजकाल लहान लहान कार्टीपण मला अंकल म्हणायला लागली आहेत. पुनर्विवाह म्हणावा तर तोही नाही कारण माझ्या बायकोची काहीच हरकत नाहीये - गूगर्लला; पुनर्विवाहाला नाही. तसे म्हटले तर तिचेही झालेय. आणि वाचकांपैकी अनेक मंडळीपण, बोटातल्या अंगठीशी खेळत होकारार्थी माना डोलावत असतील.
लग्न झाल्यावर जी पहिली गोष्ट जाते ती म्हणजे प्रायव्हसी. दोन जीव जेव्हा पावणे दोन, दीड, सव्वा असे हळू हळू तन मन धनाने एक होत असतात तेव्हा प्रवास सोपाच असेल असे नाही. डोक्याला डोके भिडते जिथे,... तिथे टेंगुळ पण येऊ शकते. प्रेमविवाहात कदाचित जास्त सोपे असेल कारण त्यात सुई टोचण्या आधी प्रेमाचे स्पिरिट लावलेले असते, पण स्पिरिट किती पटकन उडून जाईल हे कुणी सांगा. पण या लग्नात हा प्रवास अगदीच अलगद होतो.
गूगर्ल शोधावर सर्वात आधी आम्ही फिदा होतो. ०.००२ सेकंदात ३४५२३ शोध. वा वा.. ! जे टाइप करायला आम्ही १० सेकंद घेतले त्याचा शोध एवढ्या लवकर. भलतीच कामसू हो! मग आम्ही भिका मागून मागून गूगर्ल मेल वर खाते उघडतो. खाजगी, सामाजिक, आर्थिक अशी आमची सगळी पत्रे तिला देतो. ती लाडिकपणे म्हणते - "मी ना... तुमची सगळी येणारी जाणारी पत्रे वाचेन पण त्यांचा उपयोग फक्त आणि फक्त तुमच्यासाठीच करेन... मग देता ना परवानगी". आम्ही बेधडकपणे हो म्हणतो आणि पत्रांबरोबर तिने फुकट आणलेल्या आमच्या आवडत्या (म्हणजे तिच्याच आवडत्या हो...) जाहिराती बघतो. गूगर्लला मराठी कळत नाही पण तरी ती पत्रे वाचते आणि बिनधास्त काहीच्या काही जहिराती माथी मारते. एरवी, असले नसते उद्योग करणारीने चांगल्या शिव्या खाल्ल्या असत्या पण आम्ही म्हणतो वा काय हुशार आहे ही. "प्रेम असते आंधळे, बहिरे मुके, वेडे पिसे" याचाच प्रत्यय आम्ही घेत असतो पण तोही नकळत.
प्रत्यक्ष भेटण्याचा आम्हाला भारी कंटाळा म्हणून गूगर्ल आमचे निरोप पोहोचवते आणि आणते. गूगर्ल म्हणते "तुम्ही किनई, विसराळूच आहात" आणि आमच्या दिनदर्शिकेचा ताबा घेते. आमची कागदपत्रे हरवतील या भीतीने सांभाळते. आमच्या मनातले वदवून घेऊन ब्लॉगरवर प्रकाशित करते. आमची छान छान छायाचित्रे, चलचित्रे इ. पाहिजे त्या लोकांपर्यंत पोहोचवते. मित्रांना शोधते, भेटवते. रस्ते शोधते. गुंतवणुकीची माहिती सांगते. बातम्या सांगते. वस्तू शोधून विकत घेऊन घरी पोहोचवते. आम्ही शास्त्रज्ञ झालो तर पेपर्स पेटंट्स हुडकते, डॉक्टर झालो की पेशंट्स हुडकते. थोडक्यात म्हणजे आमच्यासाठी काय वाट्टेल ते करते. तेही विनातक्रार आणि फुकट. आम्ही तिला राब राब राबवतो आणि मग एके दिवशी शोध लागतो की आम्ही तिच्यावर पार अवलंबून झालो आहोत.
अशा लग्नाला काय म्हणायचे. आमचे चालणे, बोलणे, वागणे सगळेच तिला माहित आहे पण तिच्या अस्तित्वाचा शोध आम्हाला आता लागतोय. तसा आमचा तिच्यावर विश्वास नाही अशातला भाग नाही पण आहे म्हणायला आम्ही तिला फारसे ओळखतच नाही. आम्हाला वाटते की ती आमच्या तालावर नाचते पण खरेतर आमच्या तालाचा एकन् एक ठोका तिला माहित झालाय. आजकाल ती आम्ही न सांगताच नाचते पण आणि आम्ही कौतुकही करतोय.जगभरच्या असंख्य लोकांचे ताल हिला माहित आहेत आणि त्यावर नाचण्याची किमया हिला जमतेय; आणि हीच बाब तर खटकतिये. ही जगवधू बनतिये उगीचच पूर्वीच्या काळी असलेल्या विषकन्या वगैरेंची आठवण झाली. राजांना मोहवून त्यांच्याकडून गुप्त माहिती उकळणे आणि मग 'खल्लास'. बाप रे!!!
चला, आता मी रजा घेतो. या सुविधेला किती उपभोगायचे आणि मग किती भोगायचे ते तुम्हीच ठरवा. बाकी माझा लेख पाहा माझ्या गूगल ब्लॉग वर http://omkarkarhade.blogspot.com/
) घरच्या जेवणावर भागू शकणार होतं. पण मलाच स्वतःचं जेवण सतत खाण्याची सवय नव्हती 
. त्यामुळे पिझ्झा तर पिझ्झा... पण मी रोज काही घरी जेवण बनवणार नाही असं मी ठरवलंच होतं. पण न्यूयॉर्क आणि जर्सी सिटीने मला पूर्ण खोटं ठरवलं.