त्यपीटरची आई आपलं राहतं घर भाड्याने देऊन पीटरबरोबर रहायला न्यूयॉर्क मध्ये आली. खरं तर पीटरला ती तिथे यायला नको होती, पण तो तिला नाकारू शकला नाही. कारण ती त्याची आई होती आणि आईचा अव्हेर करणं त्याला जमलं नसतं.

आईचं "स्वागत" त्याने काहीशा उत्साहानेही केलं... त्याला आपल्या प्रगतीने आईला दिपवून टाकायचं होतं. अर्थात, सौ कीटिंग काही दिपल्या वगैरे नाहीत. त्यांनी पीटरचं घर, त्याच्या खोल्यांचं निरिक्षण केलं आणि निर्वाळा दिला... "निदान सध्यापुरतं तरी ठीक आहे.. (पण पुढे अजून खूप काही करायचं आहे तुला)".

संध्याकाळी, नवे पीठ, नवा उत्साह, नवी आशा अशा नवोन्मेषशालिनी अवस्थेत पुन्हा पोळीप्रयोगांना सुरुवात केली. सुरुवातीलाच घोडे अडले. माझ्या हिशोबाने पुरेसे पाणी घालून झाले तरी पीठ काही नीट भिजेना. थोडे थोडे भिजलेले गट काही केल्या एकत्र येत नव्हते. चार गोळे दामटून एकत्र केल्यावर पाचवा त्यात दामटायला जावे तर एक नवीन गोळा 'आमचा फक्त बाहेरून पाठिंबा' असे म्हणून बाहेर पडत होता. शेवटी चमचा चमचा पाणी वाढवून एक दणकट 'मोडेन पण वाकणार नाही' असा गोळा तयार झाला. तवा केव्हाचा तापून तयार होता. 'कडक' कणकेतला एक छोटा गोळा घेऊन लाटायला सुरुवात केली. 'न दाबादाबीचा' दुसरा नियम पाळणे शक्यच नाही हे लगेच लक्षात आले. शिवाय लाटता लाटता पोळीच्या कडेला आपोआप कातरल्यासारखी नक्षी होते आहे असेही लक्षात आले. तरी तेल चोपडून घडी घातली की सगळे मार्गावर येईल अशी आशा वाटत होती. भरपूर तेल लावून घडी घातली. आता लाटणे थोडे सोपे झाले, तरी नव्या कडाही कातरू लागल्या. मी पिठी म्हणूनही तेच चपाती फ़्लॉर वापरत होते. तर त्यातल्या कोंड्यामुळे पोळीच्या मध्यात खळगे तयार होऊ लागले.  जमेल तितके लाटून पोळी तव्यावर टाकली. एव्हाना तवा चांगलाच तापला होता. पोळीवर ताबडतोब थोडे फुगे आले. पटापट दोनतीन वेळा उलटून ताटलीत काढली. एकूण प्रकार तन्य पोळीपेक्षा वाईट होता. रंग गडद तपकिरी, त्यावर थोडे खड्डे, थोडे काळे ठिपके, थोडा काळपट तपकिरी भाजलेला कोंडा. आणि घडी घालताना तर तिचा जवळपास तुकडाच पडला.

हा प्रसंग माझ्यावरच बेतलेला आहे.

सप्टेंबर महिन्याची अखेर होती.

रात्रीचा साधारण पाऊणे आठचा सुमार!

स्थळ: पुण्यातला गर्दीचा समजला जाणारा रस्ता, जंगली महाराज रस्ता.

मी आणि माझे भावी पती (मागच्याच महिन्यात आमचा साखरपुडा पार पडला होता, डिसेंबर मध्ये लग्नाची तारीख होती) दुचाकी वाहनावरून शिवाजीनगर रेल्वेस्थानकाकडे चाललो होतो.  मी रोज नोकरीच्या निमित्ताने आकुर्डी - पुणे प्रवास लोकलने करत असे. त्या दिवशीही ते नेहमीप्रमाणे मला सोडायला येत होते. 

तिचा एक लहान मूल ते आई हा पूर्ण प्रवास मी पाहिला आहे. दोन वर्षापूर्वीची गोष्ट, पण अगदी आताआताची वाटणारी. 

'बाहेर गॅलरीत काय करतेयस सकाळी सकाळी?आंघोळीचं पाणी वाहून चाललंय.'
'हो रे, ती बघ ना, किती छान शिकवतेय मुलाला..तेच बघतेय.'

 एकदा एक माणूस खडतऱ तप करतो

 भगवान शंकर खुश होतात

 म्हणतात "वत्सा, माग काय हवं ते!!!"

 भक्त म्हणतो " भगवान!! मला एक ग़िटाऱ द्या."

 भगवान शंकर चकित होतात....म्हणतात

"अरे!! तू इतकं कठोर तप केलंस तर आता काहीतरी मोठं माग"

एकदा सफेद हत्ती आणि काळी मुंगी यांची क्रीकेट्ची मॅच लागते. सफेद हत्तीची बॅटींग असते आणि मुंगीची बॉलींग.खूप वेळ होतो, हत्ती आउट होत नसतो. तो खूप रन बनवतो.दुपार होते तरी तो खेळतच राहतो. मुंगी हैराण होते. ती विचार करते की हत्तीला आउट कसे करायचे. नन्तर तीला एक आयडीया सुचते. टाइम प्लीज करून ती सफेद हत्तीकडे जाते आणि त्याच्या कानात काही तरी सागंते. ते ऐकून हत्ती मॅच हरलो असे सागूंन धूम पळून जातो. कुणी सागेंल मुंगी त्याच्या कानात काय सागंते?