सतत बदलणे, पुढे पुढे जाणे हा तर  काळाचा नेमधर्मच आहे. या सतत पुढे जाणाऱ्या काळाच्या चालीशी जुळवून घेण्यातच शहाणपणा आहे. कारण " थांबला तो संपला".   हे सर्व खरे असले, तरी नित्यनेमाने  घडणाऱ्या बदलांशी जुळवून घेताना  कधी कधी गोंधळायला  होते.   जसेजसे वय वाढत जाते, तशी आपली मते, आवडीनिवडी आणि सवयी देखिल पक्क्या होत जातात. चवींचे देखिल तसेच आहे.

अगदी पहाटे पहाटे आम्ही दिल्ली मध्ये पोहोचलो होतो.  रात्रभराच्या प्रवासाचा  शीण तर होताच,  त्यातही आमची ट्रेन ठरलेल्या  वेळेपेक्षा अनेक तास उशीरा निघाली होती,  त्याचा वैताग जास्त होता.

टोमॅटोच्या फोडी!

ही का भुई आहे अशी भेगाळलेली

वस्ती अशी का पावसाने टाळलेली

 जो रंग दिसला तो गुलाबी पाकळ्यांचा

नव्हती कधीही वाट ती रक्ताळलेली

 ज्वाळेतुनीही गंध आला परिचयाचा

पत्रे तुझी माझी इथे मी जाळलेली

 दिसले अचानक नाव एकाचे अखेरीला

होती वही गुपचूप मीही चाळलेली

    सत्यघटनेवर आधारीत कथुली
 
     मी एका ठिकाणी माहिती केंद्रात काम करीत होतो. तेथे असलेल्या वातानुकूलन यंत्र बिघडलेले होते. थोड्या दुरुस्तीनंतर ते यंत्र पुन्हा सुरु होत असे व पुन्हा पहिले पाढे पंचावन्न. नव्या यंत्राची निकड होती. नवीन यंत्र घ्यावे किंवा केंद्राची पूर्ण खोलीच वातानुकूलित करावी असे दोन पर्याय समोर येत होते. 

अचानक पाऊस कोसळायला लागला. अनंत हस्ताने वरूण राजा, पृथ्वीवर जलाभिषेक करीत होता. पावसाचा एकंदरीत नूर पाहता,   त्याचा लवकर परतण्याचा विचार काही दिसत नव्हता.   आम्ही चांगलेच अडकलो होतो.

आधी कोविडची साथ; त्या नंतर सीमे वर चीनची आगळीक; संतापलेल्या भारतीयांनी चिनी वस्तूं वर बहिष्कार टाकण्या करता दिलेली हाक; आणि शेवटी झालेली जाणीव की आपली अर्थ व्यवस्था चीन मधून आयात केलेल्या वस्तूंवर येवढी अवलंबून आहे की आपण फार काही वस्तूं वर बहिष्कार टाकूच शकत नाही. या सर्व घडामोडींच्या निमित्ताने काही मुद्दे अधोरेखित झाले आहेत, व त्याची नोंद आताच घेणे गरजेचे आहे. कारण एकदा का सीमे वर परत शांतता झाली, कोविड संक्रमण आटोक्यात आले, की हे मुद्दे आपल्या करता महत्त्वाचे राहणार नाहीत.

श्रुतीआणि स्मृती !......