"तर मित्रांनो आणि शत्रूंनो, मोठ्यांनो आणि छोट्यांनो, शहाण्यांनो आणि गधड्यांनो, दोन आठवड्यांपूर्वी ठरल्याप्रमाणे आता सज्ज व्हा कीर्तनाला! आजचे आख्यान आहे नॅनोपुराण आणि आजची मुख्य कीर्तनकार आहे मेऽडमॉयशेऽऽल ग्रेसी ऊर्फ माझी स्वीऽऽट स्वीऽऽट आई. साहाय्यकाच्या भूमिकेत इथून आहेत माझे ग्रेट पप्पा ऊर्फ मिस्टर रिची आणि आमचे महामूर्ख ज्येष्ठ बंधू आदित्य. अर्थात जिच्यामुळे आपण नॅनोगाडी चालू करतो आहोत ती माही देखील हजर आहे." सारा.

"अगोदर पप्पूचे होऊंजात का क्वान्टम मेकॅनिक्सवर? मग सोपं जाईल." ग्रेसी.

"हाय पप्पू, हाय रीटा, नमस्ते काका, मावशी कशी आहेस? आम्ही स्क्रीनवर बरोबर दिसतो का? बरोबर ऐकू येतं का? तुम्ही सगळे दिसतात बरं का." सारा.

"नमस्ते! काय रिची, ग्रेसी, सारा, आदित्य, कसे आहात सगळे? पडद्यावर दिसतात पण ठीक आणि ऐकू पण नीट येतंय." देसाई.

चहा आणि कॉफी ही खरी तर जागतिक स्तरावरची पेये. पण आपण ज्या प्रकारे त्यांचे देशीकरण केले आहे ते पाहता अजून दोनेक हजार वर्षांनी त्यावेळी 'भारताची उज्ज्वल परंपरा' शोधणाऱ्या मंडळींनी ही पेये मूळची भारतातलीच असा दावा केल्यास आश्चर्य वाटू नये.
बालपणी माझा प्रथम संबंध आला तो चहाशी. गंगावेशीतला आज्जीकडे गेले की आम्हां लहान मुलांना 'चहा' देण्यात येई. म्हणजे काय, तर फुलपात्रभर दुधात दोन चमचे (मुळातला दुधाळ) चहा घालून ते पेय आमच्या गळी उतरवण्यात येई. मला जरी दुधाची साफ नावड असली तरी तो 'चहा' मला अजूनच भयानक वाटे.