मी पूर्वी एका तंत्राधारीत बीपीओ मध्ये काम करत होते. तिथे अक्षरश: देशाच्या सर्व कानाकोपऱ्यातून आलेली मंडळी होती. आम्ही एकमेकांच्या यथेच्छ उखाळ्या पाखाळ्या काढायचो. कोणालाही त्यात काहीच गैर वाटत नसे. तिथे आमच्या मित्रमंडळींच्यात एक अरुण होता तो उ. प्र. चा होता. तो काही म्हणाला की आम्ही म्हणायचो, "बोलला भैय्या मेंदू".

एकदा तो म्हणाला की तुम्हाला मला स्वत:ला आलेले भैय्या मेंदुचे दोन अनुभव सांगतो. मी रिलायन्सच्या बीपीओ मध्ये होतो. आम्हाला रिलायन्सची मोबाईल सेवा घेतलेल्यांचे फोन घ्यावे लागायचे. एके दिवशी एका ग्राहकाचा फोन आला. (मूळ संवाद हिंदीत)

नुकताच, नवऱ्याच्या नोकरीबदलामुळे, गेली अकरा वर्षं वास्तव्य असलेलं गाव सोडून नवीन गावी स्थलांतराचा योग आला. स्थलांतर आपल्या सोबत शंभर गोष्टी घेऊन येतं. त्यांत प्रथम स्थानावर विराजमान अर्थातच सामानाची बांधाबांध. सामानाची बांधाबांध आपल्या सोबत अजून डझनभर गोष्टी घेऊन येतं आणि त्यातली सर्वात अपरिहार्य कुठली असेल तर ती नवरा-बायकोची वादावादी! कुठल्या वस्तू फेकायच्या, कुठल्या ठेवायच्या, "कशाला इतका पसारा जमवून ठेवलाय", "वेळच्यावेळी आवरायला काय होतं", "मला काय तेवढं एकच काम असतं का घरात"... या प्रत्येक शीर्षकाखाली तात्विक मतभेदांवर(! ) आधारित अजून ढीगभर संवाद!