खाण्याशी सख्य लहानपणापासूनच जडल्यामुळे आणि कुणी मखरात बसवून आवडीचे पदार्थ करून खायला घालण्याची शक्यता नसल्यामुळे मुदपाकखान्यात स्वतःचं कौशल्य आजमाविण्याविना पर्याय नव्हता. उपाशी राहायला लागणार नाही, एवढा स्वयंपाक इयत्ता नववीत असल्यापासूनच यायला लागला होता. दहावीत असताना तर त्यावर कडीच झाली.

त्याला साधारण कल्पना आली होती की काय घडले असेल म्हणूनच त्याने फोन केला होता. मी त्याला रडत रडतच सारी हकीकत सांगितली. त्यालाही खूप वाईट वाटले. माझ्या मनाची तर इतकी वाईट अवस्था झाली होती की मी त्याला म्हणाले की मी प्रशिक्षण सोडून पुण्याला येते. नोकरी गेली तरी चालेल पण मला इथे रहायचे नाही. मला तिथे खूपच असुरक्षित वाटू लागले होते. पण केदारने मला समजावले व तो अमेरिकेत असताना त्यालाही अशाच प्रकारचे अनुभव आल्याचे व त्याने त्यावर मात करून एम. एस. पूर्ण करूनच आल्याचे सांगितले. त्याच्याशी बोलून माझे मन जरा शांत झाले.

रात्री आम्ही हॉटेलमध्ये याच प्रकरणाचा विचार करत होतो. मी शवाची पुन्हा तपासणी केली होती. हत्यारही पाहिले होते. रिपोर्टस सर्व बरोबर होते. तरीही मला काहीतरी खुपत होते. मी पडल्यापडल्याच ही बाब देवदत्तला बोलून दाखवली. "म्हणजे तुला काही शंका आहेत? ", देवदत्तने ताडकन उठत विचारले.

"फार कठीण प्रश्न आहे साहेब. पण तुम्हाला म्हणून सांगते. हे एका सी. ए. फर्ममध्ये कामाला आहेत. आता सी. ए. म्हटलं की इंकम टॅक्सशी संबंध आलाच. क्लायंटसच्या विविध भानगडी असतात. कधी कधी प्रत्यक्ष जावं लागतं. तसे ते खरं तर कंपनीच्या कामासाठी लोणावळ्यास गेले होते. दोनलाच गेले होते. तीन तारखेस जरा वेळ मिळाला म्हणून सुनंदाला जरा समजवायला गेले होते की आम्हाला तुझे पैसे नकोत.

आता हे काम पोलिसांना सांगितलं तर नस्ती भानगड उभी रहायची. पण यांच्याबरोबर कंपनीचा ड्रायव्हर होता. तो देईल साक्ष. " बाईंच्या चेहऱ्यावर खरेपणा दिसत होता.