भारतातून मलेशियात येताना लवकर परत न येण्याची खात्री असल्यामुळे, टिटवाळ्याला जाऊन फायबरची सुबक, सुंदर गणेशमूर्ती विकत घेऊनच(गणपतिची किंमत पैश्यात करणे अशक्य म्हणून सांगत नाही) विमानांत बसलो. मलेशिया मुस्लिम देश असल्यामुळे थोडी भीती वाटत होतीच. पण त्या गणेशानेच सारे कांही निभावून नेले. कस्टम अधिकाऱ्याने आमच्याकडे लक्षसुद्धा दिले नाही. उलट टॅ़क्सी मिळवून दिली. गणेशकॄपा! त्यामुळे भाद्रपद शुद्ध चतुर्थीला भारतीय शुभ वेळेनुसार सकाळी १०. ३० वाजता आम्ही श्रीगणरायांची प्राणप्रतिष्ठा यथाविधि शास्रोक्तरित्या केली. पूजेचे पौरोहित्य मी व यजमानत्व मुलाने केले.

"अनफर्गेटेबल टूर' संपवून मी परतीच्या प्रवासाला लागलो असताना वाटेत ढीगभर एसएमएस मिळाले. जयानं मुंबईत काहितरी विधान केल्याबद्दल गदारोळ उडाल्याचं कळलं. भावना दुखावल्या गेल्या आहेत, ही माझी त्यावरची पहिली प्रतिक्रिया होती. तसं झालं असेल, तर आम्ही माफी मागतो.
महाराष्ट्र ही आमची आई आहे आणि आईचा अपमान करण्याची आमची संस्कृती नाही. आईच्यान!

अशा तऱ्हेने मी उत्साहात २००८ सालाचा पहिला दिवस सुरू केला.

 इथे येऊन ३ महिने पूर्ण झालेले होते आणि तरीही प्रशिक्षण काही संपण्याचे नाव घेत नव्हते. आधीच्या प्लॅनप्रमाणे ते जानेवारी च्या शेवटी संपणे अपेक्षित होते पण तसे होण्याची कोणतीही लक्षणे नव्हती. साधारण फेब्रुवारीचा मध्य तरी उजाडेल असे वाटत होते. पण काही इलाज नव्हता. प्रशिक्षण संपल्याशिवाय काही जाता येणार नव्हते.

'अनुभव' च्या सप्टेंबर अंकात प्रदीप निफाडकर यांनी संपादित केलेल्या 'आवडलेल्या गझला' या पुस्तकाचे परीक्षण आहे. या पुस्तकात बऱ्याचशा नवीन गझलकारांच्या गझला आहेत; परंतु चित्तरंजन भटांसारखे जुने (? ) जाणते गझलकारही येथे हजेरी लावून गेले आहेत, असा या परीक्षणात उल्लेख आहे. या पुस्तकातील उल्लेखनीय गझलांमध्ये मनोगतवरील मिलिंद फणसे, चित्तरंजन भट आणि सुभाषचंद्र आपटे 'अगस्ती' यांच्या गझलांचा समावेश आहे.
या पुस्तकाच्या निमित्ताने या तीघांचेही अभिनंदन आणि शुभेच्छा!