वन-टू वन-टू करत आँफिसला जाताना नेहमीप्रमाणे सईचा मीस काँल आला. तसा मीस काँल येणं हे ठरलेलंचं. पण हा मीस काँल कधी येईल त्याला काही नियम नाहीत. म्हणजे लहान मूल अगदी वेळ काळ न बघता बेलाशकपणे वाटेल त्या कारणावरून वाटेल तिथे भोकाड पसरायला सुरवात करेल तसंच काहिसं म्हणाना. पण यारहो, काहिही म्हणा आवडंत हे असं कुणीतरी आपल्यावर आपल्याही अगोदर हक्क गाजवलेला. यातून दुसऱ्याच्या ठायी असलेलं आपलं महत्व आपल्याच लक्षात येतं.

एके दिवशी रात्री मी नाओला सांगितले की मी दुसऱ्या खोलीत शिफ्ट होत आहे. पण आपली मैत्री तशीच चालू ठेवण्याची माझी इच्छा आहे. आपल्यातले मतभेद आपण विसरून जाऊ. तीसुद्धा हो म्हणाली. मग मी माझ्या त्या स्त्री सहकाऱ्याला (तिला आपण क म्हणूया) सांगायला गेले की तू म्हटल्याप्रमाणे मी आजपासून तुझ्या खोलीत शिफ्ट होत आहे. मला वाटले होते की क हसून माझे स्वागत करेल. पण कसनुसे हसत ती हो म्हणाली. माझ्या डोक्यात मग विचार घोळू लागला की हिने अशी प्रतिक्रिया का दिली? पण तो दूर सारून मी माझे सर्व सामान तिच्या खोलीत नेऊन ठेवले.

एकदा अघटीत घडले.
देवाच्या असंख्य न उमगणार्‍या लीलांपैकी एक लीला.
माणसांना प्रश्न पडायचेच थांबले.
कोणी कुणाला काहीच विचारेना.
आपणा स्वतःला नाही. आई वडिल मुलांना नाही.
मुले शिक्षकंना नाही. मालक नोकराला नाही.
जनता राजकारण्याला नाही.
कोणाच्या मनांत काहीच प्रश्न उरले नाहीत.
मग विचारणार काय?

सगळे कसे स्वच्छ माहीत आहे.
प्रत्येक जण माहीत असलेल्या ज्ञानाच्या आधारे काम करू लागला.
नवीन आलेला कोणी, प्रश्न विचारत न बसता, इतरांचे पाहून तसेच करू लागला.
नवीन जन्माला आलेल्या बाळासारखा.

थोड्या वेळाने नेहमीप्रमाणे सर्वांना मोसंबीचा रस देण्यात आला. हा इतका आंबट रस एअर इंडियावाले कोठून पैदा करतात कोणास ठाऊक. त्यानंतर येणाऱ्या शीतपेयात बरेच पर्याय असतात पण या रसाला मात्र तो न घेणे हा एकच पर्याय असतो. विमान सुटण्यापूर्वी समोरील पडद्यावर कठिण प्रसंगात सुरक्षातरतुदी कशा वापरायच्या याविषयी माहिती देण्याचे काम सुरू झाले. हल्ली त्याचबरोबर एक कर्मचारीही त्याचे प्रत्यक्ष दिग्दर्शन करतो. विमान सुटण्यापूर्वी हा भाग पूर्ण झाल्यावर बेल्ट बांधणे.