पूर्वी शहारुखची जाहिरात यायची. त्यात त्याने एक आशावाद व्यक्त केला होता की आता मराठी माणसे एकमेकांचे पाय ओढत नाहीत. ती परिस्थिती आता राहिली नाही.पण, मला अजूनही वाटत नाही की परिस्थितीत काही बदल झाला आहे म्हणून.  

आम्हाला एअरपोर्ट वर  पोचायला जवळ जवळ १. ३० तास लागला. पण आम्हाला सोडायला ड्राईव्हर आणि कार असल्याने काही वाटले नाही. तिकडे आम्ही पोचलो आणि व्यवस्थित चेक इन केले. वेन्कटनि सौजन्याला निरोप दिला  आणि तब्बेतीची काळजी घेण्यास बजावले. आम्हालाच ते पाहून डोळ्यात पाणी आले आणि आम्ही म्हणालो की आम्ही तिला व्यवस्थित नेऊ भारतात आणि तिला मुंबईहून हैदराबादच्या विमानातही बसवून देऊ. तू काळजी करू नकोस. 

केदार गेल्यावर मी कंपनीच्या बसने पुन्हा डॉर्मिटरीवर आले. मला काहीच सुचत नव्हते. आता जानेवारीत पुण्याला जायचे असा विचार करत करत झोपी गेले.दुसऱ्या दिवशीपासून पुन्हा रुटीन सुरू झाले. केदारचा पुण्याला पोचल्याचा फोन आला.

काही दिवसांपूर्वीच माझी डॉर्मिटरीमधल्या काही मराठी मुलींशी ओळख झाली होती. त्या वेगळ्या डिपार्टमेंटतर्फे प्रशिक्षणासाठी आल्या होत्या. साधारण माझ्याच वयाच्या असल्यामुळे माझी त्यांच्याशी गट्टी जमली. त्यातील एक मुलगी एकदा माझ्या खोलीत गप्पा मारण्यासाठी आली आणि माझ्या हैदराबादमधील सर्वात वाईट आठवड्याला सुरुवात झाली.