भाग एक येथे वाचावा http://www.manogat.com/node/1948/edit
स्वप्नातल्या कळ्यांनो
गप्पाच्या ओघात शैलेशच्या तोंडून एक ओळखीचे फ्रेंच वाक्य ऐकल्यावर मात्र मानसी चपापली होती. तेवढ्यात "शैलेशभाऊजी एक गाणे म्हणा आता" असे वहिनींनी केलेल्या मागणीवर शैलेशने 'स्वप्नातल्या कळ्यांनो' गाऊन दाखवले तेव्हा गाणे मानसीच्या मनात अधिकच खोलवर रूजले. एकच गाणे दोघांना एवढे आवडावे?ते गाणे मानसीची पाठ केव्हा सोडणार होते कोणास ठाऊक?
मानसी कार्यालयात बसून तिच्या आणि शैलेशच्या भेटीचा विचार करत होती. तिची आणि त्याची मते व्यवसाय, राजकारण, संस्कृती अशापैकी फ़ारच थोड्या विषयांवर जुळत होती. त्यांच्या कपडे, घर, नाटक सिनेमा व खाण्यापिण्याच्या आवडीनिवडी मात्र त्यामानाने एक होत्या. दोघांनाही स्वतंत्र जीवनाची सवय झाली होती.
विचारमग्न मानसी खोलीतल्या एका मोठ्या तसबिरीकडे पहात होती. सोनेरी चौकटीतले शांत पाण्यात एखादा खडा पडताना उठणाऱ्या तरंगाचे ते चित्र मानसीच्या मनातील उठणाऱ्या तरंगांशी जणु स्पर्धा करत होते.
मानसी एक स्वतंत्र विचाराची स्त्री होती, स्वतःच्या पायावर उभी असणारी, आपल्या करियचा आपल्या यशाचा अभिमान असणारी. तर शैलेश एक नामवंत संशोधक व अध्यापक होता. त्याच्या मनमिळाऊ पण हेकेखोर स्वभावाने मित्रांमध्ये त्याचे अनेक खटके उडत. ह्या व्यतिरिक्त दोघेही आपापल्या छंदांची मनोभावे जोपासना करत होते. तडजोड, पडते घेणे, समजून घेणे असे वागण्याची त्यांना व्यावसायिक पातळीवर सवय असली तरी असे दैनंदिन जीवनात एकमेकांसाठी आपण तडजोड करू याची मानसीला खात्री नव्हती.
दोघेही आपापल्या याहू गटातील मित्रमंडळींबरोबर गप्पा मारत होती पण काही तरी बिनसले होते हे मात्र खरे. मित्रांनी किती ही विचारपूस केली तेव्हा 'तब्येत ठीक नाही, कामाचा ताण जास्त आहे' अशी उडवाउडवीची उत्तरे त्यांनी दिली होती. "काका तुम्ही कुठे असता? काय करता?सांगा ना काय करता?"
त्यांच्याशी बोलताना शेखर कॉफ़ीचा हळुहळू आस्वाद घेत मगावरच्या चित्राकडे पहात होता. लोकांच्या या प्रश्नांनी त्याच्या ओठावर नेहमीचे हसू आले आणि त्याने ह्या प्रश्नांची उत्तरे देताना शैलेशने सवयीने "स्वप्नातल्या कळ्यांनो "लिहिले पण अचानक तो ते गाणे म्हणत असतानाचा मानसीचा चेहरा आठवून अधिकच भावुक झाला.
मानसीचा शिकागोला परत जाण्याचा दिवस जवळ येऊ लागला तेव्हा शेवटी अखेर शैलेशने फ़ोनवर मानसीला आपल्या मनातले विचार सांगितले आणि लग्नाची मागणी घातली.
"असे एकदम विचारले म्हणून गडबडली असशील किंवा मी पण इतर पुरुषांसारखा निघालो असे म्हणून रागावली असशील तर मला ते मान्य आहे. "
या वाक्यानंतर मानसीने बाळगलेले मौन शैलेशच्या मनाला डागण्या देऊन गेले.
"तुला विचार करायला वेळ हवा असेल तर तसेही सांग. आपण नंतर बोलू" असे म्हणून त्याने फोन ठेऊन दिला.
"मानसी, अशी कोणती माहिती तू दडवते आहेस? मी दडवली आहे असे तुला वाटते की ज्यामुळे तू मला तुझ्या प्रेमाच्या योग्य समजत नाहीस?"
विमानतळावरील लोक आपल्याकडे पहात आहेत, मानसीची प्रतिक्रिया काय होईल? याची पर्वा न करता शैलेशने मानसीचा हात हातात घेतला. तिच्या डोळयात खोलवर पहात म्हणाला
"काही प्रश्न विचार, बोल, नकार असेल तर सरळ सांग माझी तोही ऐकायची तयारी आहे. " निर्विकारपणे हातातून हात सोडवून घेत मानसीने त्याला त्याच्या नवीन प्रयोगशाळेविषयी विचारले. असे विषयांतर करणे व महत्त्वाच्या गोष्टीला टाळणे त्याला काय समजायचे ते सांगून गेले होते.
स्वप्नातल्या कळ्यांनो उमलू नकाच केंव्हा
गोडी अपूर्णतेची लावेल वेड जीवा
मला या एकटेपणाची आणि स्वप्नांची सवय झाली आहे. लग्न कशासाठी करायचं? या वयात? लोक काय म्हणतील? मला तरी प्रेमाला, विश्वासाला पात्र होता येईल का?असे कित्येक प्रश्न आहेत मनात. या अचानक येणाऱ्या सुखाच्या कल्पनेने मी धास्तावले आहे. आपल्या सुखाला कोणाची तरी दृष्ट लागेल या विचाराने अंगावर काटा येतो आहे. एकमेकाविषयीचा आदर असाच राहावा आणि ह्या अपूर्णतेतच जगावं अस वाटतंय. निदान काही काळ तरी. "
संताप, दुःख अशा विविध भावनांचा उद्रेक शैलेशच्या मनात उसळला होता. घरी जाण्याकरता शैलेशने गाडी सुरू केली. मानसीकरता आणलेला गुलाबाच्या कळ्यांचा शुभेच्छांचा गुच्छ गडबडीत शेखर कारमध्ये विसरला होता. पण त्या टवटवीत कळ्यासुद्धा शैलेशच्या मनाला उमलवायला असमर्थ होत्या.
"काका आहात का? आता आज उशीर झाला त्याचे कोणते कारण आहे?"इति वैदेही. एकापाठोपाठ एक अशा तीन चार याहू निरोपकाच्या खिडक्या उघडत होत्या.
"तुमचे नाव काय आहे? काय करता तुम्ही? काकू पण फ्रेंच बोलतात का हो?इति मंदार
"बोलतो आहे,सगळ्यांशी बोलतो आहे ना मी ,म्हणून जरा उत्तर द्यायला वेळ झाला"असे म्हणत शैलेशने निरोपकावर मित्रमंडळीशी बोलायला सुरुवात केली होती. कितिही विनय आणि संयमाने तो