इथे पहा - दै‌. सकाळ

गाडगेबाबांच्या पुण्यतिथीनिमित्त (२० डिसेंबर) त्यांना भावपुर्ण आदरांजली.

आपण एखादी गोष्ट करायची असे मनात ठरवतो पण प्रत्यक्षात ती करू शकत नाही असे बरेचदा होते. त्या वेळेस ते नशीबातच नव्हते असे दैववादी म्हणतील तर तुमचे प्रयत्न पुरेसे नव्हते असे प्रयत्नवादी सांगतील. अनेक वेळा प्रयत्न केल्यानंतर ती गोष्ट साध्य झाली तर त्यातून जास्तच आनंद मिळतो. अशीच एक पर्वणी नुकतीच गाठायला मिळाली. पहायला गेल्यास हा महोत्सव गेली त्रेपन्न वर्षे नियमितपणे साजरा होत आला आहे. गेली तीस पस्तीस वर्षे मुंबईहून येऊन त्यात सहभागी होणारे काही महाभागसुद्धा आम्हाला तिथे भेटले. दरवर्षी संक्रांतीला तिळगुळ वाटावा किंवा दिवाळीला फटाके उडवावेत इतके ते त्यांच्या अंगवळणी पडले आहे.

आंबेडकर चौकातून थोडं पुढे गेलं की खंडेलवालचं सुप्रसिद्ध दुकान लागतं, त्याच्या समोर 'प्रधान बिल्डिंग' मध्ये आमची शाळा भरायची. छोटीशीच टुमदार इमारत,मैदान किंवा पटांगण म्हणता सुद्धा येणार नाही असं छोटसं अंगण आणि ५,६ खोल्यांमध्ये भरणारे वर्ग असं अगदी घरेलू स्वरुप होतं.
माझं नाव शाळेत घालायला आई घेऊन गेली मला के.बी.

तेगार हा एक अस्सल कोल्हापुरी शब्द आहे. तेगार म्हणजे तोरा, मस्ती. 'अवकाळी पावसानं घट्मुट झालेली जमीन बगून यदुबा मनात म्हनाला, "काय तुजा तेगार! माजं हौशा-नकऱ्या दोन तासात उलटंपालटं करुन टाकत्याल तुला!" अशा संदर्भात तो वापरला जातो. हौशा-नकऱ्या ही बैलांची नावं.

मृत्यूची भीती ही माणसाच्या आयुष्यातली सगळ्यात मोठी भीती समजली जाते. माणसाला सगळ्यात जास्त कशाचं भय वाटत असेल तर ते मरणाचं. इतक्या वेळा 'आनंद' बघूनही काही माणसं अशी मृत्यूच्या सावलीनं काळवंडलेली आयुष्यं जगत असतात. आयुष्याचा उतार लागलेली काही माणसं तर मरणाच्या कल्पनेने केंव्हाच मरून गेलेली असतात.

अथक प्रयत्ना नन्तर मनोगत वर लिहिता येत आहे. ईथे इन्ग्लिश कसे लिहावे आणि अशुद्ध कसे लिहू नये हे समजत नाही. कदाचित सवयीने येईल, हळूहळू.

असो. हे लिखाण मला मराठी ब्लॉग वर देखील वाचता येईल का? कसे.

प्लीज हेल्प.

थॅन्क्स.